De weg loopt dood...,en vind de hond in de pan.

Donderdag 21-9. Vertrek Orange hotel in Qi,China.

Heb een lekkere en lange nachtrust achter de rug. Ook wel bekend als een boerennacht. Dat was even lekker. Helaas,een ontbijt zit niet bij de overnachting. Voor 80 yuan, kun je natuurlijk ook niet zoveel verwachten, haha. 1 yuan is ongeveer 13,3 eurocent. Het ontbijt haal ik maar even bij de lokale kruidenier.
Om 07:30 fiets ik maar weer in zuidelijke richting. Als ik het stadje Taikang in fiets,gaat er wat mis,de weg loopt dood,en eindigt aan een oever van een rivier. Moet ik terug gaan? Dat is geen optie,denk ik bij m,n eigen. Besluit om via de "dijk" verder te fietsen. Dit pad ziet er wel erg slecht uit. Gelukkig is het pad droog,en daardoor nog enigzins begaanbaar. Met een volgeveerde mountainbike zou je er nog moeite mee hebben.Mijn Rocky Mountain Thunderbolt heb ik helaas niet bij me,hahaha. Maar de Santos houd zich dapper staande! Er is wel wat vreemds aan de hand. In een straal van ongeveer 300 meter,zie ik ineens geen chinees meer. Dat is wel heel erg opmerkelijk te noemen. Je ziet ze werkelijk op de vreemst mogelijke plekken. Er zit er zelfs geen in een boom.... En het is ineens rustig. Vervolg mijn weg,via het hobbelpad. Maar de rust is van korte duur. Daar komt een brug in zicht,waar ik de rivier kan oversteken. De locals zijn in grote getale terug. Er zit er zelfs weer ééntje in een boom, ;-) .
Via de "harde"weg fietst het toch een stuk beter,hahaha. Na 150 kilometer is het genoeg geweest voor vandaag. In het stadje Xiangchang vind ik wederom, snel een hotel. Even douchen en daarna nog even het stadje in,om wat te eten. Het chinese eten blijft lekker! Vanavond staat er een pikant smakende salade en deegballen gevuld met vlees en kruiden op het menu.
Wat opvalt hier,zijn die kerels. Deze trekken hun t-shirt zover op,tot net onder hun cupje B. Ze hebben haast nog meer tiet,dan hun vrouwelijke tegenhanger, haha. Het resultaat is,dat je meestal een erg dikke buik ziet. Dat komt niet van het vele bier,de oorzaak van de omvang van dit lichaamsdeel zal wel een andere oorzaak hebben. Alweer zo,n vreemde,er niet uitziende gewoonte.
Trouwens, even wat anders. Er zijn twee diersoorten, die mij al de gehele reis vergezellen. Dat zijn de huismus en die oervervelenede mug....,dat is toch wel opmerkelijk.
Nu maar eerst weer even lekker slapen. Morgen gaat het weer verder.

Vrijdag 22-9. Vertrek Xiangchang,China.

De eigenaar van het hotel,nodigd mij uit om met hem mee te gaan. Hij maakt het gebaar van eten. Het communiceren is vrijwel onmogelijk. Er is haast geen chinees,die engels kan. Dat is best wel frustrerend te noemen. Maar met gebarentaal kom je af en toe een heel eind.
Loop achter de beste man aan. Het eindigt bij een klein restaurant. Ga maar vast zitten,zo gebaart hij. Neem plaats,aan weer zo,n laag tafeltje. Dit doet mij denken aan de kleuterklas, daar zaten wij als "onderkruipsels" ook aan zulk formaat meubilair, hahaha.
Het eten smaakt weer erg lekker. Maar er is ook brood,dat is de eerste keer hier in China. Dat brood lijkt een beetje,op dat wat ik in Iran voorgeschoteld kreeg. Betalen hoef ik niet,de eigenaar van het hotel rekent af. Daar is alweer een blijk,van gastvrijheid. Na een paar foto's,neem ik afscheid van van de eigenaar en het personeel van het hotel.
Nu moet ik de G-106 weer zien te vinden. Deze weg volg ik al vanaf Beijing. Dat is toch nog een lastige klus. Ben gisteren,van deze weg afgeweken,om in het stadje te komen. Terug fietsen,kon wel,maar dat is een groot stuk om. De weg wordt smaller en smaller. Begeef mij inmiddels op een pad,dat door boeren gebruikt wordt. Gelukkig is het wegdek in orde. Kan via google-maps toch ongeveer zien waar ik mijzelf begeef. Mag van geluk spreken dat deze applicatie nog enigzins werkt hier. Alles wat met Google te maken heeft is verboden in dit land. Dus ik kan niets googleën,mijn email niet meer lezen (gmail).
Best lastig allemaal. Whatsapp werkt gelukkig wel weer. Dus enige communicatie is wel weer mogelijk.
En ik kan mijn foto's en reisverhalen publiceren,via mijn reisblog.
Toch fiets ik wel de goede kant op,het gps signaal lijdt mij toch in de richting van G-106. Deze weg,moet ik vanzelf een keer kruisen. Via de landerijen fiets ik verder. En daar doemt ie op de vertrouwde 106,dat voelt goed. En al snel volg ik deze vertrouwde weg,die mij verder zuidwaarts brengt.
Overal zijn de boeren weer druk met het drogen van maïs. Wat een arbeidsintensieve aangelegenheid. Bij ons gaat alles machinaal, maar hier. Ik kan het haast niet omschrijven, echt ongelooflijk om te zien.
Er gebeurt eigenlijk niet zoveel, en de kilometers schieten onder mij door.
Daar loopt één van de zoveel loslopende honden hier. Bij het oversteken kijkt de viervoeter niet goed uit. Een aanstormende auto kan het beest niet meer ontwijken. Het arme beest,is het slachtoffer. Daar ligt ie,zo roerloos op de weg. De hond heeft de aanrijding niet overleefd. Een boer,op zo,n tien meter afstand stoort zich niet aan het tafereel. Hij gaat rustig verder,waar hij mee bezig was;het drogen van zijn maïs.
De hond zal hem worst wezen. Of toch niet helemaal....,hij zal nog wel even wachten,voordat hij het bloed eraf laat. Vanavond heeft hij in ieder geval wat vlees om te eten. Hoezo,een hond in de pan vinden,haha. Het arme beest.
Na 90 kilometer is het mooi geweest voor vandaag. In het stadje Xincai,is een hotel weer snel gevonden. Het gaat de laatste dagen,erg goed. Een hotelkamer is snel gevonden. Even snel opfrissen en dan weer op naar de "chinees".