Van stofhappen,naar het ploeteren in de blubber.

Mijn rustdag in Sivas zit er weer op. Heb even de tijd gehad om wat dingen te regelen. Moet nog maar afwachten, dat een visum voor Turkmenistan krijg,... De Turkmeense ambassade in Teheran, heeft er een soort van loterij van gemaakt,zo blijkt. Een percentage tussen de 25 en 50% krijgt geen transit visum. Dit zou een enorme domper zijn,voor het vervolg van m,n reis. Hopelijk gaat het goed. Anders moet ik het vliegtuig nemen.
Er nog maar niet teveel over nadenken.

Dinsdag 15-8. Vertrek uit een mooie en levendige stad. Sivas, Turkije.

Mijn spullen zijn gepakt en het ontbijt was goed. Het eten in Turkije is echt lekker. Eigenlijk is Turkije een prima land. Alleen die hitte,dat mag wel wat minder,haha.
Erzincan is ook een wat grotere stad,maar deze ligt 260 km van Sivas. Hopelijk, kom ik daar morgenavond aan. Dat ga ik nog een flinke kluif aan krijgen,mede door het aantal verwachte hoogtemeters. We zien wel.
Eerst moet ik nog eerst Sivas uit. Dat gaat eigenlijk lekker vlot. En voordat ik het weet zit ik weer op de D-200,die mij verder oostwaarts brengt.
Het is rustig. Dat geld niet alleen voor het verkeer. Het aantal dorpen dat ik tegenkom,wordt steeds minder,dit in vergelijking met de afgelopen dagen. Toen hoorde ik ze nog wel eens roepen,tea,tea.
Ga dat nog missen ook,haha.
Fiets lekker door,mede doordat de weg er lekker vlak bij ligt. Inmiddels is het alweer rond de 40°C. Gisteren heb ik een blouse gekocht met lange mouwen,had verwacht dat dit te warm zou zijn. Maar dit valt gelukkig reuzemee. Nu heb de armen lekker beschermd tegen die felle zon. En kunnen ze even bijkomen. Had al blaren,op m,n rechterarm.
Plots zie ik twee vrouwen,ze proberen een auto aan te drukken. Deze zal wel geen stroom meer hebben.
Spring van m,n fiets om te helpen. Ze kijken vreemd op,wanneer ze mij zien. Maar als ze zien dat ik mee wil helpen,met drukken,vallen ze in een lach. Met mij erbij moet het toch zekers lukken,om de heilige koe weer aan de praat te krijgen. Helaas, na de derde poging gooi ik de handdoek in de ring. Even uitpuffen hoor. Dan vraag ik aan de kerel,die achter het stuur zit,af hij geen touw heeft. Dan zet ik de fiets ervoor,dan moet het altijd lukken. Hij moet er om lachen. Maar ik meende het toch echt,haha.
Dan verschijnt er een pick-up truck ten tonele. Met behulp van deze 8-Pitter moet het toch zekers lukken.
Eenmaal weer op de fiets is het flink klimmen geblazen. En de het is 42°C. De top zit op 1800 mrt. Gelukkig is de temperatuur ook wat gezakt. Nu is het flink afdalen geblazen.Zit inmiddels op 120 kilometer. Het is mooi geweest. Bij een restaurant mag ik de tent opzetten. Maar het waait stevig,en dan valt het opzetten van zo,n licht tentje nog niet erg mee. Mede door de hulp van het bedienend personeel, lukt het toch. Nauwlettend in de gaten gehouden door een stel nieuwsgierige kalkoenen.
Het barst van de kleine vliegjes,in een mum van tijd zit de tent vol. De flap zat niet goed dicht. Deze vervelende dingen,steken nog erger dan muggen. Eindelijk heb ik deze irritant lastige en vliegende mormels verjaagd,en kan ik rustig slapen gaan.

Woensdag 16-8. Vertrek restaurant in Imranli. Turkije.

Om 05:45 ben ik al aan het opruimen. Snel de spullen bij elkaar en pakken. Nog snel even wat eten,en dan weg. Vandaag wordt het een lange dag. Mijn reisdoel is Erzincan, deze plaats ligt ongeveer 145 kilometer verderop,in oostelijke richting. Het zou mooi zijn,dat ik daar zou komen. Dan kan ik weer lekker in een hotel overnachten.
Om 06:30 zit ik op de Santos. De temperatuur is ongeveer 18°C. Wow,wat is dit lekker! De weg loopt geleidelijk omhoog,maar het is allemaal goed te doen.
Nu is is het de beurt van een oudere vrouw,om mij uit te nodigen,voor thee. Ze zit langs de weg,met een kraampje. Grote potten met honing,probeert zij aan de man te brengen. Het ziet er wel lekker uit,maar zo,n grote glazen pot,....Zit eigenlijk niet te wachten op nog meer bagage. Sleep al zoveel mee. En als het dan ook nog klimmen geblazen wordt. Nee,toch maar niet.
Op een hout gestookt fornuis,wordt de thee bereid. Die thee smaakt best lekker,zo op de vroege morgen. In een soort van vreemd gebrabbel met tussendoor een verme kreun,probeert zij mij uit te leggen,dat ik ook een stuk watermeloen mag pakken. Daar zeg ik geen nee tegen. De temperatuur is zo rond de 18°C. Maar zij heeft het blijkbaar erg koud. Als een mummie,heeft zij zich helemaal in een deken gewikkeld. Ziet er wel erg komisch uit.
Ga maar weer eens verder. Maar waar is de zon? Deze zit,al de gehele morgen achter een dik pak wolken.
Hopelijk blijft het zo,vandaag. Zou de eerste bewolkte dag zijn,sinds weken. Vandaag is het weer raak, overal krijg ik weer wat. Thee,fruit,koekjes en andere lekkernijen. Het zijn vooral gezinnen, waar ik dit allemaal van krijg. Vaak staan ze even stil,aan de kant van de weg. En als zij mij zien fietsen,is het raak. Maar dat vind ik niet erg. Na al dat klimmen,lust ik wel wat.
De lucht wordt donkerder. En in de verte begint het de donderen en bliksemen. En dan barst het los;een flinke onweersbui. Zal ik de regendans gaan doen? Denk ik bij m,n eigen. Het is al zolang geleden,dat ik regen gevoeld heb. Toch maar niet. Bij een betonklinkerfabriekje, langs de weg kan ik even schuilen.
De machine waar de klinkers mee gefabriceerd worden maakt nog meer lawaai,dan het geknal van het onweer. De jonge vent gebruikt geen gehoorbescherming. Zal zekers al lawaaidoof zijn. Het proces ziet er allemaal erg primitief uit. Denk dat ze ooit zo zijn begonnen bij Van den Bosch in Vriezenveen.
De medewerkers vinden het prima. Ze moeten er om lachen. Zo vaak komt er nou ook weer niet een fietsende toerist op visite,haha.
Het is weer droog. En besluit om maar weer eens te gaan. Zit inmiddels in een flinke beklimming. En om Erzincan te halen,moet ik nog een flink aantal kilometers maken. En dan zijn ze ook nog met de weg bezig. Via een omleidingsroute moet het verkeer verder. Via een gravelpad. Dit was eerst één en al stof. Dankzij de fikse bui,is het veranderd in een heus modderpad. Alles gaat eroverheen, auto's, vrachtwagens en een "eenzame" fietser. Gelukkig is deze omleidingsroute niet al te lang en komt het vertrouwd aanvoelende asfalt weer terug. Het is nog een flink eind klimmen. Hopelijk bereik ik Erzincan, niet al te laat. Eindelijk ben ik boven. Nu is het echt flink afdalen geblazen! Met een gang van dik 60 km/u vlieg ik naar beneden. Zo schiet het lekker op. Af en toe geef ik "richting"aan en zit op de linkerrijbaan. Even een paar vrachtwagens inhalen. Ze knipperen met hun grote licht,wanneer ik weer naar rechts kan. Begeef mij met een hele combinatie op de weg zo blijkt,hahaha.
In een mum van tijd bereik ik het stadje,Erzincan. In het centrum vind ik een leuk en wederom erg goedkoop hotel. Ook dit stadje ziet er mooi en levendig uit. Veel toeristen uit Iran en Rusland zijn hier te vinden. Mede door de wel erg mooi ligging,zo tussen de bergen. De koninginnenrit is gelukt en tot een goed einde gekomen. Ben 142 kilometer en 1432 hoogtemeters verder.
Morgen maar even wat gas terug nemen. Maar ik mag niet klagen,het gaat allemaal vrij lekker. Vandaag, mede door het "koele" weer.