Ploeteren tegen de wind. En de eerste eeuwige sneeuw,tijdens deze reis.
22 augustus 2017 - Vatan Mahallesi, Turkije
Maandag 21-8. Vertrek Horosan.
Dat plaatje was toch duidelijk minder,vergeleken met wat ik van Turkije gewend ben. Het was er stoffig,met vervelende jochies op straat.Het meest spannende was het hotel,waar ik verbleef. Dat zag er erg netjes uit,voor wederom een lage prijs.
Zit al snel op de Santos. Vandaag gaat het in de richting van Ãgri. Net buiten Dorosan,is en veemarkt gaande. Volgens mij is hier het hele dorp voor uitgelopen. Vele boeren,handelaren,vervelende jochies en cowboys zijn erop afgekomen. Als wat maar een beetje op vee lijkt,is er te zien. Behalve van het varken,is geen enkel spoor te bekennen. Op enkele uitzonderingen na,haha.
Vroeger kwam ik vrij regelmatig op de veemarkt in Zwolle. Ging wel eens mee,helpen met het laden van "motten". Ook wel bekend als zeugen. Deze gingen dan op transport, richting België. Samen met Henk Doggen,hij was de chauffeur.Als de brandweer ging het die kant op. Begrenzer? Dat kenden ze eind jaren 80 nog niet. Een mooie tijd was dat.
Gisteren had ik een vlakke etappe. Nu is dat alweer heel anders. Het is flink klimmen geblazen. Na een paar kilometer stuit ik op een groep wegwerkers. Ze zijn bezig met asfalteren. Maar nu even niet,het is schaft. En daar gaat ie weer,tea,tea,tea. Heb dit woord alweer een tijdje niet gehoord. En ik stap van de fiets. Zo te zien,heb ik alweer te maken met een bont en een vrolijk gezelschap. Al snel zit ik weer achter de thee,brood met salade en gesneden tomaten. De Santos wordt aandachtig bekeken. Vooral de riemaandrijving vinden ze interessant. Wat kost deze fiets,vraagt er ééntje aan mij. Als ik hem het bedrag noem,valt zij mond wijd open. En wijst naar een shovel. Die kost net zoveel,hij snapt er niets van.
Na het bedanken van de gastvrije asfaltploeg,ga ik weer verder.
Het landschap is echt prachtig. Mooie rotsformaties bepalen de omgeving,de één nog mooier dan de andere. Zo snel dat dit indrukwekkende landschap kwam,is het ook weer verdwenen. Gisteren fietste ik nog een "saaie" omgeving. Dan gaat het weer over in een prachtig uitziend landschap. Er zit wel veel afwisseling in.
Er is ook wat anders wat mij opvalt. Dat zijn vervelende jochies. Dat is gisteren begonnen. Ze bedelen om geld en gaan hinderlijk voor je uit lopen. Besteed er maar geen aandacht aan.
De laatste 40 kilometer richting Agri zijn vlak,de bergen zijn verdwenen. Met maar weinig schaduw,fiets ik maar gewoon door. De rijwind zorgt voor wat verkoeling. Al snel bereik ik het plaatsje. Nu is het op naar het centrum. Het zoeken van een bank heeft prioriteit. Het lukt! Bij de tweede bank is het raak;heb $ (Dollars) op kunnen nemen. Deze heb ik nodig in Iran en Turkmenistan. Bij de bank was het een drukte,van heb ik jouw daar. Maar gelukkig hoefde ik niet te wachten,werd eigenlijk gelijk geholpen.
Het gaat er wel vreemd aan toe. Van enige privacy is geen sprake. De één zit een heel pak met geld te tellen. En de andere staat pal achter mij,en houd precies in de gaten,wat er allemaal gebeurd. Ze zij erg nieuwsgierig,de turken. Maar het voelt niet als hinderlijk of opdringerig. Met de dollars op zak,gaat het in de richting van een hotel. Het slapen bij een tankstation is geen optie meer. Ze zien er een stuk minder goed uit,met weinig ruimte. En dan zijn er ook nog die opdringerige jochies. Morgen is het waarschijnlijk mijn laatste dag hier in Turkije. De grens met Iran komt in zicht.
Dinsdag 22-8. Vertrek 4-sterren hotel in Ãgri.
Dit was mijn eerste nacht in een 4-sterren hotel. Met een beetje afdingen, kom je een heel eind. Dat was te zien. Had wel een erg mooie kamer. En dan het ontbijt, wauw.
Verwacht vandaag eigenlijk een rustige dag, dat wat fietsen aangaat. Met niet al teveel klimwerk. Zit niet meer zover van de grens met Iran,en dat is te merken. De Iraanse auto's en vrachtwagens rijden af en aan.
Wat ik ik net zei over een rustige dag,had ik beter niet kunnen zeggen. Wat staat er een harde wind. Moet er pal tegen in. Deze maakt maakt het wel erg zwaar. Met maar weinig snelheid,ploeter er ik tegen de wind op. En het is ook weer erg warm. Het water raakt op. Wat nu? Hier in het "verre oosten" van Turkije oogt het allemaal vrij verlaten. Dan zie ik een oud vervallen tankstation. Even kijken,dat ik hier wat water kan scoren. Het watertappunt,blijkt niet meer te werken. Da,s mooi klo... En stap weer op de fiets. Dan is daar opeens een man. Hij heeft meteen door,waar ik voor kom. Loop maar even mee,daar kun jij de bidons vullen. Het blijkt een wel te zijn,met bronwater. Bij het vullen,krijg ik gezelschap. Het is een puppie. Het beestje ziet er erg grappig uit. In een mum van tijd,heb ik er een maatje bij. Na een paar knuffels en wat aai-werk,vervolg ik m,n route. En daar doemt ie op,een berg met eeuwige sneeuw. Die heb ik tijdens m,n reis nog niet gezien. Het is net de mt. Ventoux. Zo,n hoge puist,boven alles uitstekend,ruim 5000mrt hoog. De berg met bevind zich vlakbij het plaatsje, waar ik vannacht verblijf. Met de mooie naam;Doğubeyazit.
Doğubeyazit??... "Dog (hond) kom erbij zitten"....,haha. Toepasselijk.
Nog zo,n 35 kilometer, tot aan de grens. Dan ga ik Turkije verlaten. Het land met zijn zeer afwisselende landschappen.Van veel dorre en droge gebieden,waar het eigenlijk nooit helemaal vlak is.Met af en toe toch wat groen. De vele turkse vlaggen,je weet altijd waar de wind vandaan komt. De vele loslopende honden, waar ik weinig last van heb gehad.
De vele doorgereden exemplaren, met die doordringende geur. Vooral met die hitte. Over hitte gesproken,daar waar geen eind aan lijkt te komen. Op één dag na,dan. Van de vele kapot gegooide flesjes op de vluchtstrook. Het is een wonder,dat ik nog niet heb lek gereden. Van de ongelooflijke hoeveelheid klappers,die ze hier hebben. Meesten van vrachtwagens. Er licht werkelijk een enorme voorraad rubber,langs de kant van de weg. Het vele getoeter van de andere weggebruikers. Een fiets is een zeldzaamheid hier. De wegen er goed bij liggen en de bewijzering meer dan oké is. Heb geen gps gebruikt.Waar alles er netjes uit moet zien,vooral in de wat grotere steden. De iman overal te horen is,op de gekste tijden en soms ook nog in duet.Maar het is wel het mooiste land,tot nu toe. Mede door de gastvrije,vrolijke, vriendelijke,zwaaiende en vooral nieuwsgierige bevolkinging. Ook wel bekend als de locals. Daar waar ik mij nooit onveilig heb gevoelt en ze van andermans spullen afblijven.Alleen die constant aanhoudende hitte,die mag/mocht wel iets minder,haha.
Morgen is Iran aan de beurt. Dat moet zo,n beetje het meest gastvrije land zijn,hier op deze aardkloof.
We gaan het meemaken. Hopelijk werkt het internet daar een beetje naar behoren,en kan ik,jullie op de hoogte houden,van deze,toch wel bijzondere fietsreis.
Namens mij bedankt!! Ook voor al die leuke reacties.
Groetjes,
Marko.
Dat plaatje was toch duidelijk minder,vergeleken met wat ik van Turkije gewend ben. Het was er stoffig,met vervelende jochies op straat.Het meest spannende was het hotel,waar ik verbleef. Dat zag er erg netjes uit,voor wederom een lage prijs.
Zit al snel op de Santos. Vandaag gaat het in de richting van Ãgri. Net buiten Dorosan,is en veemarkt gaande. Volgens mij is hier het hele dorp voor uitgelopen. Vele boeren,handelaren,vervelende jochies en cowboys zijn erop afgekomen. Als wat maar een beetje op vee lijkt,is er te zien. Behalve van het varken,is geen enkel spoor te bekennen. Op enkele uitzonderingen na,haha.
Vroeger kwam ik vrij regelmatig op de veemarkt in Zwolle. Ging wel eens mee,helpen met het laden van "motten". Ook wel bekend als zeugen. Deze gingen dan op transport, richting België. Samen met Henk Doggen,hij was de chauffeur.Als de brandweer ging het die kant op. Begrenzer? Dat kenden ze eind jaren 80 nog niet. Een mooie tijd was dat.
Gisteren had ik een vlakke etappe. Nu is dat alweer heel anders. Het is flink klimmen geblazen. Na een paar kilometer stuit ik op een groep wegwerkers. Ze zijn bezig met asfalteren. Maar nu even niet,het is schaft. En daar gaat ie weer,tea,tea,tea. Heb dit woord alweer een tijdje niet gehoord. En ik stap van de fiets. Zo te zien,heb ik alweer te maken met een bont en een vrolijk gezelschap. Al snel zit ik weer achter de thee,brood met salade en gesneden tomaten. De Santos wordt aandachtig bekeken. Vooral de riemaandrijving vinden ze interessant. Wat kost deze fiets,vraagt er ééntje aan mij. Als ik hem het bedrag noem,valt zij mond wijd open. En wijst naar een shovel. Die kost net zoveel,hij snapt er niets van.
Na het bedanken van de gastvrije asfaltploeg,ga ik weer verder.
Het landschap is echt prachtig. Mooie rotsformaties bepalen de omgeving,de één nog mooier dan de andere. Zo snel dat dit indrukwekkende landschap kwam,is het ook weer verdwenen. Gisteren fietste ik nog een "saaie" omgeving. Dan gaat het weer over in een prachtig uitziend landschap. Er zit wel veel afwisseling in.
Er is ook wat anders wat mij opvalt. Dat zijn vervelende jochies. Dat is gisteren begonnen. Ze bedelen om geld en gaan hinderlijk voor je uit lopen. Besteed er maar geen aandacht aan.
De laatste 40 kilometer richting Agri zijn vlak,de bergen zijn verdwenen. Met maar weinig schaduw,fiets ik maar gewoon door. De rijwind zorgt voor wat verkoeling. Al snel bereik ik het plaatsje. Nu is het op naar het centrum. Het zoeken van een bank heeft prioriteit. Het lukt! Bij de tweede bank is het raak;heb $ (Dollars) op kunnen nemen. Deze heb ik nodig in Iran en Turkmenistan. Bij de bank was het een drukte,van heb ik jouw daar. Maar gelukkig hoefde ik niet te wachten,werd eigenlijk gelijk geholpen.
Het gaat er wel vreemd aan toe. Van enige privacy is geen sprake. De één zit een heel pak met geld te tellen. En de andere staat pal achter mij,en houd precies in de gaten,wat er allemaal gebeurd. Ze zij erg nieuwsgierig,de turken. Maar het voelt niet als hinderlijk of opdringerig. Met de dollars op zak,gaat het in de richting van een hotel. Het slapen bij een tankstation is geen optie meer. Ze zien er een stuk minder goed uit,met weinig ruimte. En dan zijn er ook nog die opdringerige jochies. Morgen is het waarschijnlijk mijn laatste dag hier in Turkije. De grens met Iran komt in zicht.
Dinsdag 22-8. Vertrek 4-sterren hotel in Ãgri.
Dit was mijn eerste nacht in een 4-sterren hotel. Met een beetje afdingen, kom je een heel eind. Dat was te zien. Had wel een erg mooie kamer. En dan het ontbijt, wauw.
Verwacht vandaag eigenlijk een rustige dag, dat wat fietsen aangaat. Met niet al teveel klimwerk. Zit niet meer zover van de grens met Iran,en dat is te merken. De Iraanse auto's en vrachtwagens rijden af en aan.
Wat ik ik net zei over een rustige dag,had ik beter niet kunnen zeggen. Wat staat er een harde wind. Moet er pal tegen in. Deze maakt maakt het wel erg zwaar. Met maar weinig snelheid,ploeter er ik tegen de wind op. En het is ook weer erg warm. Het water raakt op. Wat nu? Hier in het "verre oosten" van Turkije oogt het allemaal vrij verlaten. Dan zie ik een oud vervallen tankstation. Even kijken,dat ik hier wat water kan scoren. Het watertappunt,blijkt niet meer te werken. Da,s mooi klo... En stap weer op de fiets. Dan is daar opeens een man. Hij heeft meteen door,waar ik voor kom. Loop maar even mee,daar kun jij de bidons vullen. Het blijkt een wel te zijn,met bronwater. Bij het vullen,krijg ik gezelschap. Het is een puppie. Het beestje ziet er erg grappig uit. In een mum van tijd,heb ik er een maatje bij. Na een paar knuffels en wat aai-werk,vervolg ik m,n route. En daar doemt ie op,een berg met eeuwige sneeuw. Die heb ik tijdens m,n reis nog niet gezien. Het is net de mt. Ventoux. Zo,n hoge puist,boven alles uitstekend,ruim 5000mrt hoog. De berg met bevind zich vlakbij het plaatsje, waar ik vannacht verblijf. Met de mooie naam;Doğubeyazit.
Doğubeyazit??... "Dog (hond) kom erbij zitten"....,haha. Toepasselijk.
Nog zo,n 35 kilometer, tot aan de grens. Dan ga ik Turkije verlaten. Het land met zijn zeer afwisselende landschappen.Van veel dorre en droge gebieden,waar het eigenlijk nooit helemaal vlak is.Met af en toe toch wat groen. De vele turkse vlaggen,je weet altijd waar de wind vandaan komt. De vele loslopende honden, waar ik weinig last van heb gehad.
De vele doorgereden exemplaren, met die doordringende geur. Vooral met die hitte. Over hitte gesproken,daar waar geen eind aan lijkt te komen. Op één dag na,dan. Van de vele kapot gegooide flesjes op de vluchtstrook. Het is een wonder,dat ik nog niet heb lek gereden. Van de ongelooflijke hoeveelheid klappers,die ze hier hebben. Meesten van vrachtwagens. Er licht werkelijk een enorme voorraad rubber,langs de kant van de weg. Het vele getoeter van de andere weggebruikers. Een fiets is een zeldzaamheid hier. De wegen er goed bij liggen en de bewijzering meer dan oké is. Heb geen gps gebruikt.Waar alles er netjes uit moet zien,vooral in de wat grotere steden. De iman overal te horen is,op de gekste tijden en soms ook nog in duet.Maar het is wel het mooiste land,tot nu toe. Mede door de gastvrije,vrolijke, vriendelijke,zwaaiende en vooral nieuwsgierige bevolkinging. Ook wel bekend als de locals. Daar waar ik mij nooit onveilig heb gevoelt en ze van andermans spullen afblijven.Alleen die constant aanhoudende hitte,die mag/mocht wel iets minder,haha.
Morgen is Iran aan de beurt. Dat moet zo,n beetje het meest gastvrije land zijn,hier op deze aardkloof.
We gaan het meemaken. Hopelijk werkt het internet daar een beetje naar behoren,en kan ik,jullie op de hoogte houden,van deze,toch wel bijzondere fietsreis.
Namens mij bedankt!! Ook voor al die leuke reacties.
Groetjes,
Marko.
Wat weer een gaaf verhaal,doe kalm aan met je Dollars in Iran voor je het weet ben je blut
Ga zo door succes groetjes
Peter en Ellen
Op naar het volgende verslag,
Kijk er steeds naar uit
Groetjes Arie Hagting.
vanavond een heel stuk gezien van je belevenissen, we hebben niet geweten dat je zulke geweldige verhalen verteld over je verre reis.
daar gaan we een hele dag voor zitten,we hebben ons vaak afgevraagd hoe het je verging dus we zijn blij wat van je te horen.
Wat een mooi verhaal ,wij blijven het elke keer weer met veel plezier lezen.
Benieuwd naar je belevenissen in Iran.
Groet van uit Dedemsvaart
Je absorbeert Turkije op een heel andere manier als de gemiddelde Allanya ganger, of citytripper, beetje de tourist uithangen op pleinen en terrassen. Op de fiets door het platte land van Oost Turkije. Ruw, puur en ongepolijst. Op brood en spierkracht reizen door onbekend gebied maar met een duidelijk doel. Klinkt als vrijheid. Je bent ook zo allejezus ver weg, wie komtdaar nou? Zie je wel eens een Nederlander, vermoed van niet. Het gaat je gelukkig goed af, maar bij collega's moet ik je weleens verdedigen. Dat je wel goed snik bent enzo. Bijzonder maar 100 %.
Je bent vast al vergroeid met je fiets en euh hulde en bravo voor het beest, dat ie geen steekje heeft laten vallen. Het is je perfecte reisgezel, zonder elkaar kom je geen stap verder, of zoiets.
Het is al een paar dagen gelee dat je schreef. Je bent in Iran denken we. Met je lange broek maar zonder internet Marand zal wel je doel zijn maar dat is nog een stukkie. Het weer is ook goed voor gebraden vlees. Maar niet voor een witmans. Marko we kunnen ons geen voorstelling maken van hoe je daar leeft. Hoe is het eten? Hebben ze toetjes? Hoe weet je de weg, doet je navi het, kun je de bordjes lezen? Communiceren met handen en voeten of spreken ze nog een beetje Trumps daarzo? Van de bodylanguage moet je het daar ook niet hebben vrees ik. Hebben de dames daar mooie ogen? Eet en drink je wel voldoende? Hoe zijn de hotels? Mag je wel fietsen als de imam je gebied om op je knieën te gaan liggen? Het holletje naar de zonsondergang.
In heel 3000 km Turkije heb je je niet onveilig gevoeld, op een paar etterbakkies na waren ze meestal vriendelijk. Hoe is dat daar? Kunnen ze wel een beetje koken, krijg je wel een goeie kamer, is er wel voldoende water? Maak je wel genoeg foto's? Heb je je dollars al kunnen krijgen? Denk dat Euro's ook wel geaccepteerd worden.
Je hebt vwb gesprekssto
Het is saai hier zonder je regelmatige verhalen, als bron van de bewondering ende vermaak. We kijken er nu nog meer naar uit als anders. Gelukkig weten we via Reza, dat je bij haar te gast was zondag 27-8. InTabriz en dat je daar levend en wel vertrokken bent. Ze klinkt als een mooie brunette met mysterieuze ogen en een zachte huid, maar dat zullen Mn eigen vooroordelen zijn.
Hopelijk is Iran precies wat je verwacht en is die grijns niet van je gezicht te timmeren. Wij zien alleen lange droge stukken zonder veel bewoning, daar moet je toch ook langs pedaleren met die koperen ploert die je rechterkant probeert te verschroeien, het is daar toch ook zomer. Tabriz, nooit van gehoord, maar zag je überhaupt nog wat toerisme daar?Je bent waarschijnlijk al in de buurt van Teheran als we van je horen. Hopelijk gaat alles wel en krijg je een oplossing voor je visum problemen. Kortom iedereen is nieuwsgierig en we gaan er vanuit dat je op verbinding wacht, maar dan denk ik, Reza had ook verbinding. Nou ja, hou vol, maak foto's en vul je hoofd met indrukken en panorama's, we willen alles weten.
So long soldier.