Mijn laatste kilometers in Turkije. En wat staat mij te wachten in Iran??
2 september 2017 - Tehran, Iran
23-8. Vertrek hotel in Doğubeyazit, Turkije.
Hallo,daar ben ik weer. Het is een tijdje rustig geweest, op m,n reisblog. Dit had allerlei redenen. Ben inmiddels in Teheran, ben opgevangen door een locale kruidenier in het noorden van de stad. Maar daar ga ik later nog over hebben.
Dit worden mijn laatse kilometers in Turkije. Het zijn er nog zo,n 35 tot aan de grens met Iran. Eenmaal onderweg,kom ik een Turkse maaiploeg tegen. Met een ouderwets uitziende maaibalk,deze zit ben
bevestigd aan een trekker,worden de distels die onder de vangrail groeien,vakkundig afgemaaid. Het ziet er allemaal wel erg kosmisch uit. Mijn pa had vroeger ook een zo,n apparaat. Een oude Güldner van 35 pk. Daaraan zat ook een maaibalk. Daarmee kon hij,het gras onder de rikken (afrastering) afmaaien.
Dan bereik ik de grens. Zigzaggend fiets ik tussen de vele wachtende vrachtwagens en auto's door.
Het passeren van de grens verloopt erg soepeltjes. Eigenlijk zonder al teveel problemen, beland ik zomaar in Iran. Alleen de douanebeambten zien er wel erg autoritair uit. Bij één van hen,ontdek ik een lach. Waarschijnlijk door mijn wonderlijke verschijning als fietsende toerist. En hij heet mij welkom in Iran.
Wauw,het lijkt erop dat het stuk warmer is hier. Vreemd, ben alleen de grens gepasseerd. En dan ook nog de klok. Deze springt inees 1,5 uur vooruit. Dat voelt allemaal erg vreemd. De eerste stad hier,heet Maku.
Wat opvalt,is de enorme rij vrachtwagens. Er lijkt maar geen eind aan te komen. Heb een beetje meelei met de chauffeurs,wachten voor de grens met Turkije, in die enorme hitte.
Na een aantal kilometers kom ik in contact met de eerste gastvrijheid van dit land. Een groep herders nodigd mij uit voor thee,rijst en brood. Blijkbaar hebben ze nog nooit een fietsende toerist gezien,en ze weten niet goed,wat zij aan mij hebben. Probeer hen uit te leggen, waarom ik in Iran ben beland,helaas zonder succes. Het is best grappig om te zien,zo,n stel jongens die passen op een mix van schapen,jongvee en een ezel.
Ook in de dorpjes is het raak. Velen van de locals roepen en zwaaien naar mij. Ook hier is het weer thee drinken geblazen. En worden de fietstassen volgepropt met fruit. Ben een bijzondere verschijningsvorm. Het hele dorp loopt uit,en wil de fietsende toerist aanschouwen, haha.
Maar ik moet nog aan Iraans geld zien te komen. Kan als buitenlander, geen geld opnemen bij een bank. Dit heeft te maken met de internationale sancties. Dat is wel erg vervelend. Maar ik heb tijdens m,n voorbereidingen gelezen,dat je euro's kunt wisselen bij een juwelier. Dit lukt,bij een juwelier in een klein stadje, wissel ik 50 euro. Opeens ben ik een miljonair,en ben in het bezit van 2.000.000 Rial. Tijdens het wisselen heb ik over aandacht niets te klagen.
Nu nog een plek voor de nacht zien te vinden. Een hotel is in de wijde omtrek niet te vinden. Bij een Iraans wegrestaurant is het raak. Mijn onderkomen ziet er een beetje vreemd uit. In een soort van kippenhok,kan ik de nacht doorbrengen,wel erg raar. Er is een douche,gelukkig. Na zo,n hete dag wel erg lekker.
Mijn eerste indruk van Iran is een feit. Het is er erg heet,ziet er wel erg rommelig uit,slapen in een kippenhok zonder matras,en waar je gehurkt eet op een soort van vliegend tapijt. Voelt allemaal erg vreemd, vooral als een fietsende toerist uit Holland.
Nu maar eerst bij de kippen op stok,haha. Moet dat verloren 1,5 uur weer inhalen. Maar fiets ik verder,Iran in.
Donderdag 24-8. Vertrek "kippenhok" in Margan, Iran.
Het is best vreemd,zo slapen,in zo,n schuurtje. Maar ik was niet alleen. De eigenaar en wat andere aanwezigen zaten ook op de stok. Gelukkig had ik m,n eigen afdeling,en had van de andere kippen weinig last,haha.
Dat 1,5 uur tijdsverschil voelt als een kleine jetlag. Een beetje ongewennig,begin ik aan het ontbijt. Een roerbakei,brood met thee. Lekker in de buitenlucht. Het brood ziet er wel erg vreemd uit. Het lijkt wel een opgevouwen krant. Maar het smaakt best.
Dan vervolg ik mijn weg,die mij verder Iran inbrengt. Heb eigenlijk geen idee,waar ik vanavond zal belanden, zie het wel.
Wat opvalt,is de rijstijl van de weggebruiker. Ze rijden als een stel idioten. Ze halen in,op de meest bizarre plekken,waar de plaats op weg,blijkbaar niet rechts is. Moet als fietser oppassen. Volgens mij ben ik zo,n beetje de enigste fietser in dit land. Er wordt haast geen rekening met mij gehouden. Tevens is mijn verschijning wel erg bijzonder. Bij het zien van mij,kijken ze naar mij,en vergeten zij op de weg de weg te letten. Slingerend vervolgen zij hun weg. Hoe lang zal dit goedgaan? Maar gelukkig is daar de vangrail nog.
Het landschap is te vergelijken met dat van Turkije. De dorpjes zien er wel erg rommelig uit. Er is geen lijn in te trekken. Het is een zooi,zo kan ik het ook omschrijven. Het oogt allemaal erg doelloos, met waar de locals mee bezig zijn. Er zit geen systeem in.
Het is verschrikkelijk warm,45°C+. Niet meer normaal. Gelukkig kan ik goed aan water komen,en ploeter verder. Aan aandacht heb ik geen gebrek. Ze toeteren, schreeuwen en fluiten. Het is vaak stoppen,de selfie is populair. Vele selfies verder bereik ik het stadje Marand. Ondanks de hitte,ben ik vandaag een flink stuk opgeschoten.
Bij het binnenrijden van het stadje,stopt er een auto. De chauffeur spreekt mij aan. Wil je water,vraagt hij aan mij. En kan ik wat anders voor jou doen? De beste man spreekt goed engels. Dat komt mij wel goed uit. En zeg hem,dat ik op zoek ben naar een goedkoop hotel. Volg mij maar,dan breng ik jou naar wat jij zoekt,zegt hij. Mijn naam is Farzad,en hij rijdt voor mij uit de stad in. Bij een guesthouse is het stop. Dit ziet er wel erg bouwvallig uit. Maar het is goedkoop,en er is een douche.
s'Avonds word ik getrakteerd met een rondrit door de stad,door Farzad. Eten,ijs,drinken,de gastvrijheid is een feit. Ook wel bekend als taroof. En betalen is er niet bij,want ik ben hun gast. Wat staat mij nog te wachten,tijdens mijn verblijf hier in Iran. Ben benieuwd.
Er komt nog veel meer....,maar ik moet nog eerst naar de ambassades van Nederland,Turkmenistan en China.
Groetjes, Marko.
Hallo,daar ben ik weer. Het is een tijdje rustig geweest, op m,n reisblog. Dit had allerlei redenen. Ben inmiddels in Teheran, ben opgevangen door een locale kruidenier in het noorden van de stad. Maar daar ga ik later nog over hebben.
Dit worden mijn laatse kilometers in Turkije. Het zijn er nog zo,n 35 tot aan de grens met Iran. Eenmaal onderweg,kom ik een Turkse maaiploeg tegen. Met een ouderwets uitziende maaibalk,deze zit ben
bevestigd aan een trekker,worden de distels die onder de vangrail groeien,vakkundig afgemaaid. Het ziet er allemaal wel erg kosmisch uit. Mijn pa had vroeger ook een zo,n apparaat. Een oude Güldner van 35 pk. Daaraan zat ook een maaibalk. Daarmee kon hij,het gras onder de rikken (afrastering) afmaaien.
Dan bereik ik de grens. Zigzaggend fiets ik tussen de vele wachtende vrachtwagens en auto's door.
Het passeren van de grens verloopt erg soepeltjes. Eigenlijk zonder al teveel problemen, beland ik zomaar in Iran. Alleen de douanebeambten zien er wel erg autoritair uit. Bij één van hen,ontdek ik een lach. Waarschijnlijk door mijn wonderlijke verschijning als fietsende toerist. En hij heet mij welkom in Iran.
Wauw,het lijkt erop dat het stuk warmer is hier. Vreemd, ben alleen de grens gepasseerd. En dan ook nog de klok. Deze springt inees 1,5 uur vooruit. Dat voelt allemaal erg vreemd. De eerste stad hier,heet Maku.
Wat opvalt,is de enorme rij vrachtwagens. Er lijkt maar geen eind aan te komen. Heb een beetje meelei met de chauffeurs,wachten voor de grens met Turkije, in die enorme hitte.
Na een aantal kilometers kom ik in contact met de eerste gastvrijheid van dit land. Een groep herders nodigd mij uit voor thee,rijst en brood. Blijkbaar hebben ze nog nooit een fietsende toerist gezien,en ze weten niet goed,wat zij aan mij hebben. Probeer hen uit te leggen, waarom ik in Iran ben beland,helaas zonder succes. Het is best grappig om te zien,zo,n stel jongens die passen op een mix van schapen,jongvee en een ezel.
Ook in de dorpjes is het raak. Velen van de locals roepen en zwaaien naar mij. Ook hier is het weer thee drinken geblazen. En worden de fietstassen volgepropt met fruit. Ben een bijzondere verschijningsvorm. Het hele dorp loopt uit,en wil de fietsende toerist aanschouwen, haha.
Maar ik moet nog aan Iraans geld zien te komen. Kan als buitenlander, geen geld opnemen bij een bank. Dit heeft te maken met de internationale sancties. Dat is wel erg vervelend. Maar ik heb tijdens m,n voorbereidingen gelezen,dat je euro's kunt wisselen bij een juwelier. Dit lukt,bij een juwelier in een klein stadje, wissel ik 50 euro. Opeens ben ik een miljonair,en ben in het bezit van 2.000.000 Rial. Tijdens het wisselen heb ik over aandacht niets te klagen.
Nu nog een plek voor de nacht zien te vinden. Een hotel is in de wijde omtrek niet te vinden. Bij een Iraans wegrestaurant is het raak. Mijn onderkomen ziet er een beetje vreemd uit. In een soort van kippenhok,kan ik de nacht doorbrengen,wel erg raar. Er is een douche,gelukkig. Na zo,n hete dag wel erg lekker.
Mijn eerste indruk van Iran is een feit. Het is er erg heet,ziet er wel erg rommelig uit,slapen in een kippenhok zonder matras,en waar je gehurkt eet op een soort van vliegend tapijt. Voelt allemaal erg vreemd, vooral als een fietsende toerist uit Holland.
Nu maar eerst bij de kippen op stok,haha. Moet dat verloren 1,5 uur weer inhalen. Maar fiets ik verder,Iran in.
Donderdag 24-8. Vertrek "kippenhok" in Margan, Iran.
Het is best vreemd,zo slapen,in zo,n schuurtje. Maar ik was niet alleen. De eigenaar en wat andere aanwezigen zaten ook op de stok. Gelukkig had ik m,n eigen afdeling,en had van de andere kippen weinig last,haha.
Dat 1,5 uur tijdsverschil voelt als een kleine jetlag. Een beetje ongewennig,begin ik aan het ontbijt. Een roerbakei,brood met thee. Lekker in de buitenlucht. Het brood ziet er wel erg vreemd uit. Het lijkt wel een opgevouwen krant. Maar het smaakt best.
Dan vervolg ik mijn weg,die mij verder Iran inbrengt. Heb eigenlijk geen idee,waar ik vanavond zal belanden, zie het wel.
Wat opvalt,is de rijstijl van de weggebruiker. Ze rijden als een stel idioten. Ze halen in,op de meest bizarre plekken,waar de plaats op weg,blijkbaar niet rechts is. Moet als fietser oppassen. Volgens mij ben ik zo,n beetje de enigste fietser in dit land. Er wordt haast geen rekening met mij gehouden. Tevens is mijn verschijning wel erg bijzonder. Bij het zien van mij,kijken ze naar mij,en vergeten zij op de weg de weg te letten. Slingerend vervolgen zij hun weg. Hoe lang zal dit goedgaan? Maar gelukkig is daar de vangrail nog.
Het landschap is te vergelijken met dat van Turkije. De dorpjes zien er wel erg rommelig uit. Er is geen lijn in te trekken. Het is een zooi,zo kan ik het ook omschrijven. Het oogt allemaal erg doelloos, met waar de locals mee bezig zijn. Er zit geen systeem in.
Het is verschrikkelijk warm,45°C+. Niet meer normaal. Gelukkig kan ik goed aan water komen,en ploeter verder. Aan aandacht heb ik geen gebrek. Ze toeteren, schreeuwen en fluiten. Het is vaak stoppen,de selfie is populair. Vele selfies verder bereik ik het stadje Marand. Ondanks de hitte,ben ik vandaag een flink stuk opgeschoten.
Bij het binnenrijden van het stadje,stopt er een auto. De chauffeur spreekt mij aan. Wil je water,vraagt hij aan mij. En kan ik wat anders voor jou doen? De beste man spreekt goed engels. Dat komt mij wel goed uit. En zeg hem,dat ik op zoek ben naar een goedkoop hotel. Volg mij maar,dan breng ik jou naar wat jij zoekt,zegt hij. Mijn naam is Farzad,en hij rijdt voor mij uit de stad in. Bij een guesthouse is het stop. Dit ziet er wel erg bouwvallig uit. Maar het is goedkoop,en er is een douche.
s'Avonds word ik getrakteerd met een rondrit door de stad,door Farzad. Eten,ijs,drinken,de gastvrijheid is een feit. Ook wel bekend als taroof. En betalen is er niet bij,want ik ben hun gast. Wat staat mij nog te wachten,tijdens mijn verblijf hier in Iran. Ben benieuwd.
Er komt nog veel meer....,maar ik moet nog eerst naar de ambassades van Nederland,Turkmenistan en China.
Groetjes, Marko.
Je maakt wat mee zo. Vind het geweldig
Duurde zolang ,
Ga zo door
Groetjes Hans en Gerrie.
Fijn om weer eens iets van je te horen.
Wat fijn voor je dat er zo veel gastvrije mensen
zijn .Succes in Iran.
Groet van Jan en Roelie
Geweldig dat je het doet en fantastisch om erover te lezen! Veel succes nog in de hitte en benieuwd naar het vlgnde avontuur. Groet, Marrie
Fijn om weer wat van je te lezen maakte mij al bijna zorgen,maar van Esther je weet wel van Bonne had ik donderdag al gehoord dat je nog goed tepasse was
Succes Kerel en niet te lang wachten met je volgende verhaal
Ik zie je berichtjes regelmatig voorbij komen op facebook, vandaar dat ik je volg. Wat een onderneming. Geweldig! Erg leuk om je reisverhalen te lezen en zo een heel ander beeld van landen met hun inwoners te krijgen die soms niet zo best staan aangeschreven in onze westerse wereld. Succes en veel plezier de rest van de reis!
Groet, Harrold
Groetjes