Mijn eerste nacht als wildkampeerder.

Zondag 30 Juli. Vertrek tankstation in Slivnitsa.

Heb wederom een rumoerige nacht achter de rug. Had mijn tentje opgezet,op een grasveldje,net naast de parkeerplaats. Het is een gaan en komen,van vooral Turken, die op doorreis zijn. Maar hun aanwezigheid geeft mij wel een safe gevoel.
Vertrouw die Bulgaren eigenlijk voor geen meter. Alleen al de manier,hoe ze naar je kijken. Met een overdreven vorm van vriendelijkheid, wordt je door hen benaderd. Als je maar betaald. Een keer pissen,of een andere manier van toilletgebruik;betalen... Geen scheet laten,dan mag volgens mij ook nog gaan betalen.
Ben er al lekker vroeg bij,zo denk ik. Maar het is in Bulgarije een uur later. Zit in een andere tijdzone. Best vreemd. Nog snel een broodje,en daar gaat ie weer,richting Sofia. Het is niet zover en zit snel in het centrum van deze stad. Even een foto,maken. Even vragen aan een local. De eerste,die ik vraag,reageert als een volslagen idioot. Kan het niet anders omschrijven. Zijn reactie is zo overdreven en lomp,dat ik er ook een paar krachttermen uitgooi. Op naar de volgende. Het is een vrouwspersoon, misschien heb ik nu meer geluk. Heb mijn vraag nog niet gesteld,en gaat er als een op hol geslagen paard vandoor. Vreemd allemaal,ben gewoon een toerist op een fiets. Bij de 3e is het raak. Na een beetje aandringen,wil deze Bulgaar,wel een foto van mij maken. Snel deze stad uit,dit land uit,denk ik bij m,n eigen. Dit land is volslagen maf te noemen. Heb eigenlijk nog niemand gezien met een lach. Er heerst hier een gevoel van wantrouwen. Om alles staat werkelijk een hoog hek of omheining. Als wordt beschermd tegen diefstal en/of niet gewenst bezoek. En dan ook nog al die honden,die vastgebonden aan een touw,niet kunnen stoppen met hun irritante geblaf.
Eenmaal de stad uit,wordt het een beetje lastig. Om mijn route te vervolgen,moet ik via de vluchtstrook van een snelweg en dan ook nog tegen het verkeer in.... Of een flink stuk om fietsen. Ga maar gewoon via de vluchtstrook. Het is ook niet zo ver,zo,n 500 meter. Een bizarre situatie. Het plan werkt perfect,en kan m,n geplande route blijven vervolgen. Nu is de staat van het wegdek al erg slecht te noemen. Maar plots veranderd het wegdek zodanig,dat je het niet meer over een weg kunt hebben. Zulke gaten en kuilen,heb ik nog niet eerder gezien. Slingerd ontwijk ik de gaten en vervolg de route. Uit stomme verbazing kom ik ook nog 2 vrachtwagens tegen...,volslagen gekken. Maar wel een goed teken,de weg loopt niet dood. Gelukkig wordt het wegdek weer wat beter begaanbaar.
Het landschap is wel bijzonder mooi te noemen. Begeef mij in een bergachtig landschap, en volg de loop van een riviertje.
Nu alleen nog een plaats voor de nacht zien te vinden. Nergens een geschikte plek te zien. Zie 2 kerels met een uniform. Dat lijkt wel safe. Het zijn beveiligers. Bij de vraag of zij een hotel weten,reageren zij zo lomp. Met een soort van wegwerpgebaar van 1 van hen,neem ik "afscheid". Wat een stel sukkels.
Dan zie ik een landweggetje de maïs inschieten. Dit is mijn kans en fiets het pad op. Ga wildkamperen. Ben er helemaal klaar mee. De locals,het land. Na ruim 140 km en 900 hm. Slaap je overal. Sta lekker rustig,zo tussen de maïs. En niemand heeft mij gezien of ziet mij hier staan. Welterusten!

31 Juli. Vertrek uit het maïsveld. Omgeving van Septembri.

Heb m,n eerste nacht als wildkampeerder achter de rug. Best spannend..... Maar het is allemaal goed en rustig verlopen. Achteraf was het plekje best goed,gevonden. Wel een beetje behelpen. Maar dit zal niet de laatste keer zijn.
Probeer vandaag,Chaskovo te bereiken. Heb al een hotel op het oog. Via de r.n.8 gaat het verder in de richting van Turkije.
De rijstijl van de weggebruiker is volslagen gek te noemen. Als een stel gekken begeven zij zich op de weg. Heb nog geen ongeluk gezien. Maar zie vele gedenkplekken. Een kruis,foto's. Velen hebben het ongeluk niet na verteld.
Duitse auto's uit de jaren 90 zijn hier gewild. Mercedes,Audi,BMW. En dan de wat grotere uitvoeringen zijn geliefd,bij de Bulgaar. Je ziet ze met grote regelmaat voorbij scheuren.
Schiet alweer lekker op. Morgen wil ik dit land uit. Des te verder ik ga,hoe vriendelijker de local wordt,zo lijkt het wel. Sommigen steken zelfs een hand naar mij op. Even tijd voor koffie. Deze bestel ik,bij een café. De uitbater lacht en geeft mij zelfs een hand. Dat is raar,in een land waar ik nog niemand heb zien lachen.
Fiets door in de richting van Chaskovo. En dan zie ik een motel,toch even vragen. De kamer ziet er keurig uit. De eigenaar oogt vriendelijk,op de goede manier. Vertel hem,dat ik op de fiets ben en uit Nederland kom. Hij begint gelijk over Johan Cruijff. Grappig. Besluit om hier te overnachten. Lekker,een warme douche! Kleren wassen. Wat wil je nog meer.
Morgen nog zo,n 100 km tot aan de Turkse grens. Dan verlaat ik het land,waar het lijkt,dat ik soms in de film Mad Max ben beland.
Turkije, Here I come! :-)