Mijn eerste nacht in China is een feit.

Donderdag 14-9. Beijing, China.

Het voelt allemaal best vreemd. Eerst zit ik in het zeer gastvrije Iran,en dan opeens begeef ik mij in een heel andere wereld. Kon gisteravond eerst maar niet in slaap komen,er maalde van alles door mijn kop. Een gevoel van bezorgdheid,bleef mij maar bezighouden. Maar ik was zo moe,mede door die reis van Iran naar hier.
En daar is ook nog dat tijdsverschil van 3,5 uur. Deze halve jet-lag,werkt ook niet in m,n voordeel.
Gelukkig kwam daar dan toch de slaap. Tegen 08:00, wordt het toch tijd,om m,n nest uit te komen.
Op naar het ontbijt. Geen brood,wat is dat? Oooh, ja. Ik zit in de hoofdstad van China. Het zit er wel lekker uit,en heeft wat weg van een lopend buffet. Schep mijn bordje maar vol. Het is een mix van alles en nog wat. De namen ken ik niet,wel herken ik nasi. Gebraden stukjes vlees,vermengd met uien,gekookte groente,taugé en eieren. Eten met stokjes is een feit.En er is koffie!! Het smaakt allemaal best. Alleen het vroege tijdstip, van nuttigen,.... Wij zouden dit als diner doen.
Al snel zit ik op de fiets. Nu eerst die grote stad uit....,pffff. Het internet werkt hier niet zoals in Nederland.
Google,mijn gmail,Facebook, bijna niets werkt hier. De overheid heeft zo,n beetje bijna alles verboden,wat ook maar een beetje westers klinkt. En werken sommige sites wel,dan wordt deze volgens mij,zwaar in de gaten gehouden. Er zijn wel chinese alternatieven, maar daar heb ik niet zoveel aan. Uit dat rare en vreemd uitziende mandarijnse schrift,word ik helemaal niets wijs. Gelukkig werkt google-maps naar behoren. Dit mede doordat ik geen internetverbinding nodig ben,maar werkt via een gps-signaal.
Dat lukt,stukje bij beetje,lukt het mij deze inmense stad achter mij te laten. Af en toe,pak ik ook m,n kompas erbij. Dit is wel een extra zekerheid. De koers zuid/zuidwest,haha. (Sneeuwbal trio)
Gelukkig staan de wegen nummers in "gewone cijfers" op de wegbewijzering. Nu weet ik zeker,dat het haast goed moet komen. De regionale weg met het nr.:106 moet ik blijven volgen. Deze weg is lang,meer dan 1000 kilometer. Vanaf Wuhan,gaat het meer de zuidoostelijke richting op,met als einddoel;Xiamen.
De fietser neemt wel een speciale plek in. Gelukkig word er rekening met "ons" gehouden. Speciale fietspaden en voorsorteervakken, bij verkeerslichten. Dat is maar goed ook,wat is het hier druk,wow.
Na zo,n 50 kilometer word het gelukkig wat minder met het verkeer. De fietspaden zijn ineens verdwenen. Maar ik zit wel op de goede weg;de 106. Wederom,fiets ik via de vluchtstrook. Dit is zo,n beetje de enigste vergelijking, met Iran.
Het verkeer gedraagd zich naar behoren,alleen dat overdreven getoeter van auto's en vrachtwagens, dat is niet meer normaal. De chinees,zit constant met ze,n jatten aan de knop van de claxon.Wat een lawaai. Fiets inmiddels met oordoppen.
China oogt hier best "fris". Het ziet er best onderhouden uit. Overal zie je de veegploegen aan het werk. Het zijn vooral vrouwen, die dit werk doen. Met zelfgemaakte bezems van biezen,zijn ze druk in de weer.
Mijn opa was ook altijd druk met het vegen,van het erf. Ook met een eigengemaakte bezem,van berkentakken. Best grappig,als daar zo nu aan terug denk.
De Chinese kerel is een verhaal apart. Ook deze produceert veel lawaai. Uit dezelfde "bek" weet hij zulke grote roggels te spuwen,bahh. Dat is zo goor... Overal zie je deze uitgespuwde exemplaren liggen. Probeer er zoveel mogelijk omheen te fietsen.
Het wordt tijd,om een hotel te zoeken. Heb er intussen bijna 100 kilometer opzitten. Ben in het bezit van een chinese tekst. Daarin staat te lezen,dat ik op zoek ben,naar een plaats voor de nacht. Deze heeft Jacqueline voor mij gemaakt. Het werkt! Laat de tekst aan een local zien,deze wijst me de goede kant op.
Een hotel is gevonden. Gelukkig kan ik hier als buitenlander slapen,dat is niet in ieder hotel het geval. Sommige hotels mogen geen buitenlanders een kamer aanbieden. Dit ivm de registratieplicht,opgelegd door de overheid. Ze willen graag weten,waar de toerist en/of buitenlander zich begeeft, tijdens hun verblijf in China.
De locals zijn erg terughoudend,ze hebben wat problemen,met het geven van de juiste houding. Het lijkt wel,als ze je proberen te vermijden. Dat hoort volgens mij,bij hun gewoontes.
Heb je eenmaal contact gemaakt, dan zijn ze niet meer te houden. Als ik dan probeer uit te leggen, dat ik er geen geen ene snars van versta,gaan ze maar door met hun chinese geratel. Net als ze niet weten,dat er nog meer talen bestaan, haha. Maar er is ook wel een teken van vriendelijkheid te zien. De lach is hier ook aanwezig. Gelukkig maar. Ook hier blijk ik een wel heel bijzondere verschijning te zijn,hahaha.
Nu is het op naar m,n kamer. Even lekker rust pakken,de afgelopen dagen waren vreemd. Eerst is er die tegenslag, dan zit ik ineens in het vliegtuig en kom daarna in een heel andere wereld terecht.

15-9. Vertrek hotel in Bazou,China.

Het vreemde gevoel met die rare spanning is er nog. Daardoor kon ik gisteravond, haast niet in slaap komen. En ik wilde zo graag, even lekker rust pakken. Het is niet anders.
Het ontbijt oogt goed,bijna hetzelfde als in Peking. Eten met stokjes, het gaat naar behoren. Het eten met stokjes, heb ik geleerd van Jacqueline. Ben twee keer op Taiwan geweest.De laatste keer is m,n ma nog meegeweest.
Al snel zit ik weer op de Santos. En vervolg m,n weg in zuidelijke richting. Het landschap is erg vlak,van hoogtemeters is geen sprake. Het oogt allemaal vrij oninteressant. Gelukkig is het groen van de bomen terug. Heb dat zo gemist. In Iran was er haast geen groen te bekennen.
Wel volgen de steden zich in rap tempo op. Het gezicht van deze steden,wordt bepaald door hoogbouw.
En overal zie die grote torenkranen, boven alles uitsteken. Tientallen, echt ongelooflijk om te zien. Wat wordt er wat afgebouwd hier. Ze zijn wel heel ijverig, die chinezen.
Even een kleine pauze inlassen. Bij een tankstation, gaat dat gebeuren. Er werken alleen maar vrouwen,zo te zien. Wat is dat,hahaha. Als ze mij zien,is het één en al gegiegel. Wederom blijkt m,n verschijning erg bijzonder te zijn. Maar praten met hun lukt niet, geen woord engels. Ze willen met mij op de foto. Dat wil trouwens,eigenlijk bijna elke chinees. Passerende auto,s gaan ineens een stuk langzamer rijden,en blijven een poosje naast mij rijden,om foto's of een filmpje te maken. Word zo nog een beroemdheid in dit land,hahaha.
En de eerste gastvrijheid is een feit, kreeg van één van deze automobilisten een fles water!
Even terug naar de medewerkersters van het tankstation,ze zijn wel erg vriendelijk en goedlachs. Na een tiental foto,s en een flink stuk chocolade,gaat het weer verder.
Mede door het vlakke landschap,schiet het lekker op. Na 125 kilometer bereik ik de stad Xian. Nu nog even een hotel zien te scoren. En die chinese tekst,blijkt een enorm voordeel. Een hotel is weldra gevonden. Maar hier mogen zij geen buitenlanders ontvangen,dat is mooi kloten. Wat nu? Want communiceren lukt niet. Onverwachts krijg ik hulp aangeboden. Het is een vrouw, die goed engels spreekt. Je zoekt een hotel, vraagt zij aan mij. Dat klopt,vertel ik tegen haar. Eindelijk heb iemand die engels spreekt. Volg mij maar,ik rijd wel voor je uit,en breng je naar een hotel.
Gelukkig een hotel is snel gevonden,hier mogen ze buitenlandse gasten ontvangen. Snel even inchecken, ook hier helpt zij mij. Heb je al gedineerd, vraagt zij aan mij. Nog niet. Wil jij met ons mee,uit eten? Natuurlijk wil ik dat wel,maar ik moet eerst wel even douchen. Dat is goed,wij wachten wel even in de lounge is haar antwoord.
Snel even onder de douche,aankleden en daar gaan we. Trouwens, mijn naam is Peggy en mijn dochter heet Sisi. (naast een chinese naam,hebben chinezen ook vaak een engelse naam).Peggy is lerares,op een middelbare school,vandaar dat zij goed engels kan spreken.
Rij met hun mee naar een hot-pot restaurant. Hier kook je je eten in een soort van hete soep. Stukjes vlees,vis en ook diverse soorten groente worden op deze manier gekookt. Het smaakt wel erg lekker. Het hot-pot restaurant,was mij wel bekend. Ook hier is het een lawaai van jewelste. De chinees is goed,in het produceren van geluid.Tijdens mijn verblijf op Taiwan,ben ik dikwijls zo,n restaurant geweest.Na afloop word ik weer netjes bij het hotel afgezet. Alweer is daar een blijk van de chinese gastvrijheid!!
Bij de ingang van het hotel zijn ze bezig met een chinese vorm van line-dancing. Met harde muziek huppelen ze alle kanten op. Best grappig om te zien. Snel even een filmpje maken,van dit bijzondere schouwspel. Dan word ik uitgenodigd om mee te gaan dansen/huppelen. Al snel spring ik alle kanten op,de locals hebben het niet meer. Een staande ovatie met veel gelach,is mijn deel,haha. De eerst zo intogen ogende chinees,op ze,n best.
Neem afscheid van Peggy en haar dochter,en bedank hun voor de gastvrijheid. Gelukkig bestaat dat hier in dit land ook!