Op naar Beijing.

Teheran,airport. 12 en 13-9.

Kwam zo,n beetje als laatste het vliegtuig in. Er moet er toch ééntje de deur dicht doen,haha. Het is een Airbus A-300/340,van Mahan air. Een Iraanse maatschappij. De stewardessen zijn er vriendelijk. En zij zien er leuk uit,met die mooie lach. Mijn ogen doen het nog goed,hahaha. De stoel is snel gevonden. Het toestel heeft een vertraging van ongeveer 45 minuten. Er zijn wat problemen met de bagage. Ojéé,dat klinkt niet goed. Het pakket met de Santos erin,zal toch niet klem zitten,tussen de deuren van het vrachtruim....
Maar tegen 21:00 kiezen wij het ruime sop. Op naar China. Via een beeldscherm, kunnen wij,als passagiers de route volgen. Al die bekende landen. We vliegen het eerste deel van de reis,haast dezelfde route,die ik in gedachten had,om met de fiets te doen. Het vliegtuig heeft zo ook wel weer zijn voordelen, het gaat nu wel een heel stuk sneller. In plaats van 15 km/u, gaat nu 900 km/u. Hoef ik mij ook niet zovaak te douchen.
Het slapen tijdens de vlucht, gaat mij niet zo best af. Kan de draai niet vinden. Dat valt ook niet mee,met die erg beperkte ruimte.
De landing wordt ingezet,en weldra zijn we bij de gate. Via een omweg,is het mij toch gelukt. Ben eigenlijk best een beetje bang voor het inmense China. En dan deze stad,met meer dan 20.000.000 inwoners. Gaat het allemaal wel goedkomen? Moet het maar gewoon over mij heen laten komen,dat vertelde Jenita (m,n zus). Daar kon zij nog wel eens gelijk aan hebben.
Op naar de douane,voor de paspoortcontrole. Er staat een flinke rij. Maar deze wordt door de Chinese beamten snel weggewerkt. Zonder noemenswaardige problemen, rol ik er door. Nu is het op naar de bagageafdeling. De "koffers" zijn snel gevonden. Maar waar blijft de fiets. Even navragen. Kom erachter,dat er een apart vak is voor grote bagage/paketten. Deze wordt aangegeven met gele strepen,net naast de bagageband. En ja hoor, sta nog geen 5 minuten in het vak. Daar komt een chinese kruier met wel een pakket aan. Deze komt mij erg bekend voor. Het is m,n fiets,gelukkig. Wat moet ik zonder deze kameraad beginnen? Alles is meegekomen, nu nog even alles op een karretje. Het ziet er wel bijzonder uit,met dat grote pakket. Heb aan aandacht geen gebrek. Nu willen de Chinezen natuurlijk weten,wat ik allemaal bij mij heb. De "koffers" gaan gemakkelijk door het Röntgenapparaat, (is dat geen Nederlandse uitvinding? ) Nu de fiets nog,die past niet. Er wordt een wat groter apparaat opgestart. Daar past ie door. Mag door,de beambten hebben geen verboden dingen gevonden.
Eerst even een bak ouderwetse, koffie. Wow,die smaakt! Dat heb ik gemist,de laatste weken. Al die thee...,begon op een echte theeleut te lijken. Moet eerst even afkicken, haha. Met koffie lukt dat prima.
Nu wordt het toch echt tijd,om de Santos weer op te bouwen. Hier in Peking is er een tijdsverschil van 3,5 uur,tov Iran. Tijdens het uitpakken en in elkaar zetten,heb ik geen gebrek aan aandacht. Vele foto's en selfies verder is het toch gelukt. Ook tref ik twee dames. Ook zij vinden het reuze interessant om mij te zien,met de fiets. Deze heb ik intussen bepakt. Waar kom jij vandaan, vragen zei. Uit Holland. Wow, op de fiets door China. Dan vertel ik hun van m,n reisplan. Ze vinden het wel dapper,met waar ik mee bezig ben.
Zij zelf zitten in de stalinrichting. Het ontwikkelen van een automatische vloer. Deze moet de koeien schoonhouden en voorzien van nieuw strooisel. De mest wordt tevens afgevoerd. Best interessant allemaal. Vertel hun,dat ik ook van de boerderij kom. We hadden vroeger,nog zo,n oude grupstal. De mest uit deze grup,werd met een soort transportband afgevoerd. De laatste restjes,ging met "bats",hahaha. Goede oude tijd. Via de dames,krijg ik informatie. Weet nu waar ik een simkaart kan kopen. Hier op het vliegveld, kan ik deze aanschaffen. Bedank de zusjes voor de hulp. En al gauw,ben ik in het bezit van een chinese simkaarten met beltegoed.
Nu wordt het tijd,om het vliegveld te gaan verlaten. Al fietsend begeef ik mij naar de uitgang. Een deel van dit parcour,gaat via een lift. Gelukkig pas ik erin. Heb wel veel bekijks,haha. Ze zullen wel denken...
De uitgang is snel gevonden. Via google maps,probeer ik de juiste richting te vinden. Dat gaat goed. De weg is lekker breed,een snelweg,zo te zien.En al snel nader ik een betaling. De medewerkers stromen naar buiten. Ze zijn al heel erg verdwaasd, om mij te zien. Een fietsende toerist, zien zij hier natuurlijk ook niet elke dag.
Je mag hier helemaal niet komen,proberen zij mij uit te leggen. Maar waar moet ik dan naartoe? Met een soort van gebarentaal, leggen zij mij uit,dat ik tegen het verkeer terug moet,en links moet aanhouden.
Dat lukt. En al snel beland ik op een fietspad. Ja jullie lezen het goed;een fietspad. Het lijkt erop,dat ze hier in Peking, rekening houden met fietsers. Overal zie ik ze gaan,Chinezen op wel erg kleine fietsjes. Dat is lang geleden,dat ik zoveel fietsers heb gezien. Ben nu niet meer de enigste. Maar blijf wel een bijzondere verschijning. Nu nog even een hotel zien te vinden. Zit inmiddels niet zover van het centrum, vandaan. Bij de eerste zitten ze vol,bij de tweede mogen ze geen buitenlanders,als gast nemen. (daarover later meer). Bij de derde is het raak! Heb een plaats voor de nacht. Ben daar ook wel aan toe. Een hotel in het midden van deze wel erg grote stad. De kamer ziet er prima uit.
Gelukkig is het hier niet zo warm,als in Iran. Zo,n 34°C. Maar de luchtvochtigheid is wel een stuk hoger...,en dat voel je.
De luchtvervuiling is net zo erg dan in Teheran. Alleen hier ruik je ook de geur van kruiden. Het eten hier gaat mij wel bevallen, denk ik. Morgen probeer ik deze stad uit te komen. Mijn visum is 30 dagen geldig.
Het is nog zo,n 2300 kilometer tot aan,Xiamen. Daar neem ik de boot,in de richting van Taiwan. Gezien de tijd moet dat lukken. Dan hoef ik m,n visum hier ook niet te verlengen.