De eerst wat "saaie aandoende dag krijgt dan toch nog een bijzonder eind.

Maandag 18-9. Vertrek Guesthouse hotel in Nangong.

De lokatie van het hotel is rustig te noemen. Vandaar heb ik waarschijnlijk ook wat beter geslapen,dan de voorgaande nachten. De chinezen, zijn meesters in het maken van lawaai. Nu ik bezig ben met dit blog,is dat weer het geval. Buiten zijn ze weer lekker bezig. Hoor op dit moment een nummer van Van Halen, Panama. Het kan slechter,haha. Nu weer even terug naar m,n verhaal/ervaringen, van gisteren.
Voel me goed,die dag rust heeft mij goed gedaan. Ben vandaag lekker vroeg. Om 08:10 zit ik al op de fiets. Begin het eten met stokjes aardig onder de knie te krijgen,haha. En maak daardoor wat tijdwinst.
Het is broeierig warm,de temperatuur zit alweer dik in de 30°C. Daardoor voelt het plakkerig aan.
Maar toch kachel ik lekker door,in zuidelijke richting. Fiets inmiddels wel weer een aantal dagen in de korte broek. Daar hoefde je in Iran niet mee aan te komen. Wel is weer insmeren geblazen. Beleef maar bar weinig. Af en toe,zie ik een local. Deze is druk doende met ze,n mobieltje, om een selfie en /of foto van mij/ons te maken.
Na zo'n 130 kilometer bereik ik het stoffige stadje,Daming. Hier moet ik een hotel voor de nacht zien te vinden. Dat gaat wel erg moeizaam. De locals sturen mij van hot naar het,zonder enig resultaat. Vind ik dan eindelijk een hotel,dan zitten ze vol of de communicatie verloopt zo stroef,dat ik er maar niet teveel tijd aan spendeer. Ga maar weer verder.Bij het aanspreken van de zoveelste local,heb ik waarachtig geluk! Laat hem de bekende tekst lezen. En hij begint te lachen. Kijk eens achter je,zegt hij. Dat gebouw is een hotel,en ik ben daar de eigenaar van. Dat is ook wel toevallig, een geluk,bij een ongeluk,haha. Ik heet Xiao-Long. Maar m,n vrienden noemen mij Tricky. Noem mij maar Marko,zo zeg ik tegen hem.
Het inchecken gaat wel op een heel vreemde manier. Eerst gaat de Santos naar binnen. Rij nu maar met mij mee,we moeten in de richting van het politiebureau. Wat is dat,denk ik bij m,n eigen. Het zal wel goedkomen, neem ik aan. En stap bij Tricky in de auto. Deze is wel erg mooi en groot. Het is een dikke amerikaan;een Buick. Mooi hoor!!
In 1984,da's alweer een tijdje terug,zijn we met het hele gezin naar Canada geweest. Mijn pa had zijn zinnen op dit land gezet. Daar wilde hij,samen met ons een nieuw bestaan opbouwen. Hij had zijn oog laten vallen op een wel erg grote kippenfarm,in de provincie Alberta. Wij reden ook rond in een Buick. Die auto,zag er toen ook geweldig uit. Het emigreren is er niet van gekomen.
Nu maar weer terug naar China. De reden,dat wij naar het politiebureau moeten,heeft te maken met de registratieplicht. China en zijn regels. Al snel arriveren wij op het bureau. Loop maar achter mij aan,zegt Tricky,ik doe het woord wel. Dat is heel verstandig, van hem,haha. Al snel komen we erachter,dat we naar een ander bureau moeten. Een dienstdoende agent rijdt met ons mee,en gaat achter in de grote slee zitten. Tricky doet de gordel niet om,ik besluit om dat wel te doen. De agent ziet dat,en moet er hartelijk om lachen. Volgens mij vindt hij het allemaal best. Op naar het volgende bureau. Hier wordt alleen een kopie van m,n paspoort en visum gemaakt. Tricky schrijft z,n gegevens op,en dan gaan we weer op weg.
Ik besluit nu om de gordel ook maar niet voor te doen,best tricky hoor, met die agent op de achterbank, hahaha. Deze beste man wordt weer netjes afgezet. En dan snel terug naar het hotel. Eerst douchen,daar ben ik wel aan toe. Aansluitend ga ik naar het restaurant, deze zit tevens in het hotel. Tricky zit er al. Wat wil je eten,vraagt hij. Dat maakt mij niet uit,lust eigenlijk alles. En daar komt het eten aan,spies vol met vlees en vis. Weet jij wat dit is,vraagt Tricky aan mij. Zal het niet weten,maar het smaakt wel erg lekker. Dat zijn kippenhartjes. Mede doordat ze goed en pikant gekruid zijn,smaken ze heerlijk. Ook krijg ik nog een pindasalade aangeboden. Deze smaakt ook al zo lekker. Dat eten hier in China is wel top hoor.
Betalen is er niet bij,ook niet na aandringen,vanaf mijn kant. Dat eten krijg je van mij,zegt Tricky.
Nu gaan we nog even de stad in,dan laat ik jou even wat wat bezienswaardigheden zien. Eerst is het op naar een katholieke kerk. Er zijn er slechts drie van deze kerken,in heel China. Het toeval wil,dat ik er al één van de drie heb gezien,in Xian. De andere staat in Shanghai. Het is al te donker,het nemen van foto's lukt helaas niet. En ja hoor,ik kom hem dan toch nog te zien:de Chinese muur. Wat ziet dat er imposant uit! Dit bouwwerk is vanaf de maan te zien.
Het leek een enigzins "saaie" dag te gaan worden. Maar het venijn zat hem in de staart. Zo zie maar weer,
beleef elke dag wel weer wat,hahaha.
Bedank Tricky voor zijn gastvrijheid, gelukkig komt dat niet alleen in Iran voor. Toevallige ontmoetingen met locals,maakt deze reis wel erg bijzonder. Maakt eigenlijk niet uit,waar je bent.