De overtocht,de aankomst,de eerste kilometers,de stormachtige tegenwind op Taiwan.

De overtocht was een geweldige ervaring! Het slapen in zo,n kleine hut,ging boven verwachting, erg goed.
Ondanks het vele schudden, viel ik toch lekker snel in slaap. Die zeewind,verricht wonderen,hahaha.
De volgende ochtend, komt er land in zicht. De haven van Taichung!! Als aandenken,krijg ik nog een ontbijt geserveerd.
Na het afmeren is het dan zover. Gedurende mijn reis,heb ik zovaak aan dit moment gedacht en nu is het moment daar! Wat een vreemd en opwindend gevoel geeft dat.
Nu is het alleen nog even het ruim in. Gelukkig heeft mijn "buddy" de overtocht ook gehaald. Nog even met mijn fietstassen door de bagagecheck. Dat levert geen probleem op,ook een liefogende drugshond,besnuffeld al m,n tassen. Het resultaat; negatief. ;-)
Dan is het op naar de paspoortcontrole. De beamten spreken mij aan in het engels! Dat is al het eerste "grote" verschil, vergeleken met China. Maar de verbazing is hier ook groot. Wat is dat,hoor ik ze denken,een fietsende toerist? Ze nemen er de tijd voor,om mij van alles en nog wat te vragen. Ze zijn onder de indruk,wanneer ik hen mijn reisverhaal en belevenissen vertel. De Santos, ontsnapt ook niet aan een uitgebreide inspectie, haha. Welkome at Taiwan and enjoy your stay! Dat is een mooi welkom. Beter dan die statische houding, van die chineze douanebeambten.
Op de boot heb ik wat mensen leren kennen,waaronder een poolse backpacker. Bij het verlaten,van het douanekantoor, zitten ze daar buiten. Het is net,dat zij op mij gewacht hebben. Na het nemen van foto's en uitwisselen van contactgegevens,wordt het tijd om afscheid te nemen.
En daar is alweer zo,n bijzonder moment;de eerste fietsmeters zijn een feit, hier op Taiwan. Best vreemd en apart. Heb het toch gefikst,haha!
Wat is het hier warm en broeierig, wauw! De temperatuur gaat al snel in de richting van de 40°C.Pfff.
Dat is niet het enigste,daar is ook nog die stormachtige tegenwind. Deze maakt het wel erg zwaar. Het is nog ongeveer 170 kilometer fietsen. Met deze tegenwind,....wat freewheelen?? Dat had ik eerst voor ogen,vergeet het maar,hahaha. Gelukkig zijn er genoeg van winkels te vinden,hier op Taiwan. De 7/11 is een bekende naam. Het is eigenlijk een combi van een kleine supermarkt, restaurant,verzorgingsplaats in één. Best een leuke en mooie formule. Je kan er even lekker bij gaan zitten,onder het genot van een broodje en een kop koffie. En de medewerkers, achter de balie,spreken engels!
Na 73 kilometer is het welletjes geweest. In het plaatsje Zhunan,belandt ik wederom bij een 7/11. Hier tref ik een vent,op een racefiets. Kan gewoon in het engels,mijn vraag aan hem stellen: weet jij nog een plaats voor de nacht? Geen probleem zegt hij,volg mij maar, ik breng je wel even naar een hotel.
En al snel sta ik onder de douche. Wat is dat lekker! Het was vandaag erg warm,met een hoge luchtvochtigheid. Wat een zweet komt er dan vrij,je wilt het niet weten. Daar is nog iets,wat mij opvalt: het internet,dat kan ik weer op de "normale" manier gebruiken. Geen beperkingen meer,wat google, gmail,facebook, whatsapp etc.,aangaat. Dat gezeik in China en Iran,daar is gelukkig een eind aan gekomen. Wat komt er ineens een vracht aan mail binnen,haha. Die internet vrijheid, dat zegt al genoeg. Taiwan, is zoveel anders dan China. En daar is nog wat,zo bedenk ik mij ineens. Het lawaaierige is eraf. Geen geschreeuw, getoeter,of andere vorm van van irritant geluid is hier te horen! De oordopjes heb ik inmiddels afgeschreven en zijn in de vuilnisemmer belandt, hahaha.
De hotelkamer ziet er erg modern, netjes en gelikt uit. Voorzien van allerlei elektronische gemakken. Het slapen hier,zal wel goedkomen. Op naar morgen,op voor de laatste 100 kilometer van deze uitzonderlijke reis en ervaring! Hopelijk,staat er dan wat minder wind,....

Donderdag, 12-10. Vertrek,Chih-Po mountain motel in Zhunan, Taiwan.

Heb goed geslapen,en daarmee is mijn eerste overnachting, hier op Taiwan een feit. Tegen 07:00 begeef ik mij naar het restaurant. De twee aanwezige vrouwen,die het ontbijt verzorgen ogen erg vriendelijk. Ze heten mij van harte welkom,in het engels! De Taiwanese bevolking oogt zo anders,dan de chinezen. De chinees,lijkt wel in het bezit te zijn van een opgedwongen spanning. Net of ze ergens bang voor zijn. Hun reactie is zo veel anders. Zal het voortkomen,uit angst,voor de overheid? Ik weet het niet,maar het valt mij wel op. De Taiwanees,leeft veel meer volgens de westerse principes, dat is niet alleen de manier,van leven.Ook hun doen en laten,zien er westers uit,neem daar hun gebruik van internet,de vele Amerikaanse bedrijven en merken die je hier ziet. De opgewekt en goed in hun vel zittende Taiwanees,geeft mij ook een goed gevoel.
Nu wordt het de hoogste tijd,voor mijn eerste taiwanese ontbijt. Is lijkt wel wat op,met wat ik china gewoon was. Maar het smaakt hier net iets zoeter en oogt wat uitgebreider. De hygiëne oogt veel beter,het ziet er frisser en schoner uit.
Dan ga ik op voor de laatste 100 kilometer. Wat gaat mij vandaag brengen,kan ik de emoties wat in toom houden,dat zijn mijn eerste gedachten. Het is een soort van gezonde spanning,hahaha.
De wind is nog niet verdwenen,integendeel het lijkt zelfs nog harder te waaien,dan gisteren. De zon zit achter een dik pak met bewolking. Daardoor is het niet meer zo warm. Met zo,n 32°C,voelt het zwoel aan.
Op voor de laatste etappe! Dit gaat een zware dag worden,daar ben ik zeker van. Wat een stormachtige tegenwind, wow! In bijna de laagste versnelling ploeter ik mij tegen de harde wind op. Wat gaat het langzaam vooruit. De bewolking wordt krijgt ook een andere kleur,...en ja hoor,het begint met regenen,na verloop van tijd,plenst het zelfs. Gelukkig zijn daar die 7/11 winkels nog. Hier kan ik even schuilen en op adem komen. De omstandigheden zijn bijzonder zwaar,daardoor verbrandt ik veel calorieën. Deze kan ik goed op peil houden,koekjes,chocolade, noem het maar op. Werk zo,n beetje van alles en nog wat naar binnen. Even rustig in de richting van Taipei, dat had ik eerst in gedachten. Lekker freewheelen, vergeet het maar. Aan het eind van de middag, komt er toch een eind aan het "gevecht" met de wind. Via de 61,bereik ik Bali. Deze stad is bekend bij mij,hier ben ik al vaker geweest. Hier koop ik even zo,n lekkere "Balibol".Deze lijkt en smaakt op de door ons bekende oliebol. Al gauw komen de herinneringen weer boven. Hier ben ik samen met mijn ma,nog geweest. De laatste keer,dat ik op Taiwan ben ben geweest,was samen met mijn ma. Zij vond die bloemenperken hier zo mooi. Met deze herinneringen komen ook de emoties terug. Het is haast 3 jaar geleden. Ze heeft genoten,tijdens haar verblijf hier op Taiwan. Ze is door Jacqueline en haar familie helemaal in de watten gelegd. Ben blij,dat zij dit alles nog heeft kunnen meemaken. Niet veel later is zij gestorven, aan de gevolgen van een vreselijke ziekte.
Moet alleen nog even naar de andere kant van de rivier. Via een pondje gaat de overtocht. Al snel bereik ik Tamsui,mijn eindbestemming! Er is hier niet veel veranderd. Het huis van de Jacqueline's ouders weet ik nog goed te vinden. Alleen de laatste kilometer, deze is fietsend niet te doen,...zo steil loopt de weg naar boven. Achteraf gezien,is dit zowaar de zwaarste etappe van mijn reis geworden. Met dank aan de stormachtige tegenwind, vele regen,en het laatste stuk,dat zo steil omhoog gaat.
Het weerzien van Jacqueline en haar familie is erg emotioneel te noemen. Mede doordat ik het heb gehaald en hun warme ontvangst. Wat een ongelooflijke en bijzonder gevoel geeft dat. Een mix van blijdschap, tevredenheid,emotie,noem het maar op,dat bekruipt mij. Een traantje wegpinken,hoort daar ook bij,...
Eerst nat van het zweet,daarna van de regen en nu van tranen. Wat een gevoel! Het is haast niet te omschrijven,....
Één ding is zeker,we hebben het gehaald!!! De Santos heeft geen krimp gegeven!! Heb zelfs geen lekke band gehad!! Lichamelijk is het voor mij,tevens erg goed verlopen. Ondanks het vele gewicht dat ik heb meegesleurd en het "hoog" aantal aan gemiddelde kilometers per dag. Het emotionele gevoel maakt plaats voor een gevoel van euforie!
Wil iedereen bedanken,voor de hart verwarmende reacties,ook tijdens de wat minder mooie periodes.
Mijn reis is bijna tot een eind gekomen. Maar dit blog nog niet. Binnenkort kom ik nog wel even terug met een nieuw verhaal. Blijf nog wel even een paar dagen op Taiwan. Het goede gevoel nog poos vasthouden en genieten van alles wat er nog gaat gebeuren!