Een overbezorgde hoteleigenaresse, de bananenrepubliek en het laatste stukje,China.

Vrijdag,6-10. Vertrek, zomaar hotel in Shizhongzhen, China.

Eindelijk een nacht, lekker en goed geslapen. Dit verschilt per nacht. De ene keer slaap ik goed en weer een andere nacht,slaap ik wat minder lekker. Dit kan verschillende oorzaken hebben. Soms is daar zo,n vreemde spanning in mij,en gaat er van alles door mijn kop. Of de locals besluiten maar weer,om lawaai te gaan maken. Dit lawaai kan van alles zijn,dit heb ik al eens beschreven.
Gisteravond was zowel leuk als vreemd te noemen. Zoveel gastvrijheid,was ik eigenlijk niet meer gewoon,sinds ik Iran uit ben. Een mooie ervaring,dat mij een goed gevoel geeft.
Het is alweer 07:30. De hoogste tijd,om de Santos aan te trappen en eens flink gas te gaan geven,haha.
Maar er zit nog maar weinig leven in de brouwerij. Bij de receptie is niemand te bekennen. Ook beneden niet,daar waar mijn fiets staat. Deze staat nog veilig,achter slot en grendel. Wat nu? Maar weer terug naar de 6e verdieping,hier zit tevens de receptie. Wacht eens even,daar staat een telefoonnummer. Ben in het bezit van een chinees nummer met beltegoed. Gewoon bellen,en zien wat ervan komt. Dit werkt perfect. Na zo,n 5 seconden, staat de eigenaresse van het hotel naast mij. Door haar snelle optreden,is ze volgens mij zo haar bed uitgerold. Ze staat in haar nachtjapon naast mij,hahaha. Al vrij snel heeft zij door,wat ik van plan ben:wil vertrekken. De beste vrouw is wel heel erg bezorgd over mij,ondanks het feit,dat ik haar niet kan verstaan. Heb jij je tanden al gepoetst,heb je haar al gekamt,heb je al gegeten,ben je niets vergeten? Dat kan ik uit haar gebaren opmaken. Overbezorgd,zo kan ik het ook omschrijven. Al snel heb ik mijn spullen bij elkaar gezocht, en dan is het op naar beneden. Tijdens het oppakken van de fiets,blijft ze maar om mij heen drentelen. Die bezorgdheid van haar,haha. Alles is gepakt,nu nog even wat eten. Ook hier heeft zij zich al diverse keren druk om gemaakt. De buurman heeft zo,n klein restaurant, hier loods zij mij naar toe. Over het eten hoef ik mij niet druk te maken,zij besteld. Na het eten moet ik nog wel even met haar op de foto,niet?? Daar heeft zij een beetje moeite mee. Ben nog in de nachtjapon, en mijn haar zit in de war. Niet zeuren,en gewoon met mij op de foto. Tijdens het het fotograferen, probeert zij het haar nog enigzins in model te brengen. Vrouwen,ook,hahaha. Nu wordt het tijd om afscheid te nemen van deze overbezorgde en wel erg lieve mevrouw. Het lijkt wel dat ik haar zoon ben,ze komt als een echte moeder over. Als aandenken krijg ik nog een handdoek mee,met de naam van het hotel erop. En dan zit ik weer op de fiets. Flink zwaaiend en achterom kijkend,gaat het het verder,haha.
Op voor de laatste 170 kilometer,een makkie,zou ik haast zeggen,hahaha. Maar dit is nog niet zo eenvoudig, het is flink klimmen geblazen. En is weer zo warm en klef, de zon is er alweer lekker bij. Na een mooie en lekkere afdaling, bereik ik de loop van de rivier. Dit is meestal een een goed teken,dan is het met de hoogteverschillen meestal wel gedaan. Ondanks de hitte schiet het lekker op. Wat opvalt,zijn de vele stalletjes zo langs de weg hier. De locals proberen hun bananen te verkopen. Die lijken haast wel uit het niets te zijn gekomen, vreemd. Zit opeens midden in een bananenrepubliek. Overal zie ik ineens de plantages. Bomen met erg groot blad,waar grote trossen met bananen aan groeien. Het wordt de hoogste tijd voor een kleine pauze. Bij een klein winkeltje moet dit maar even gebeuren. Ga er maar even bij zitten,op zo,n erg laag stoeltje,gemaakt van bamboe. En daar komt de eigenaar met een hele tros bananen aan. Zo,n beetje de gehele tros beland in een plastic zak. Deze druk hij mij in de handen.
Kan moeilijk nee zeggen,en besluit de zak met bananen maar in één van mijn fietstassen te proppen. Wauw,wat een gewicht. Bedankt de beste man,voor zijn gift. En pel maar snel even een banaan. De ze zien er wel wat anders uit,dan de gewoonlijke. Ze zijn wat groener van kleur,niet zo krom, wat kleiner van formaat en wat zoeter van smaak. Deze zijn volgens mij speciaal gekweekt voor de chineze bananenshow,hahahaha.
Na ruim een kilometer,gooi ik wat van deze extra ballast overboord. Het is geen doen,om zoveel extra aan gewicht mee te zeulen. Ze smaken wel erg lekker,maar na zoveel,kan ik voorlopig even geen banaan meer zien. De bananenrepubliek was ineens daar en is ook zo weer ineens verdwenen. Vreemd. Een bananenrepubliek in China. Was daar eerst de grote hoeveelheid mais,aan het begin van mijn reis hier in China.Die daar te drogen lag zomaar op de weg.En daarna was het de beurt aan de rijst en dan komen ineens de bananen te voorschijn.
En daar zit weldra weer in de grote stad,Zhangzou is de naam. Het is mooi geweest voor vandaag,de 100 kilometer zitten er alweer op. Nu nog even een hotel zien te vinden. Bij de eerste 2 ben ik niet welkom,daar steekt het "buitenlander zijn" de kop weer op. 3 maal is scheepsrecht, zo luidt het gezegde. En ja hoor,bij de 3e is het raak. Wel een dure kamer,maar wat moet ik anders? Een douche nemen,daar heb ik toch zo,n zin in,heerlijk!! Na het douchen even naar de overkant van de straat,hier zit een chineze versie van de KFC. Kenfucky Fried Chicken,betekent dat,volgens mij, ;-) .
Weer even wat anders dan het gebruikelijke eten hier. Straks lekker slapen,en morgen het laatste stukje. Nog ongeveer 70 kilometer te gaan.

Zaterdag,7-10. Vertrek,dure en lawaaierige hotel in Zhangzhou,China.

Het hotel was niet alleen maar duur. Tevens was het er erg lawaaierig. Tjonge,wat heb ik een beroede nacht achter de rug. Nu was het lawaai van een heel ander kaliber. Dit keer was het de beurt aan van een heuse karaoke. Het begon allemaal tegen 23:00. Was al zo,n beetje in slaap,maar werd door dreunende beat ruw gewekt. Wat nu weer? Dat heb ik mij inmiddels al wat vaker afgevraagd,in dit vreemd aandoende land,met zijn bijzondere gewoontes. Dit keer ging het om een heuse karaokeshow.
Het is niet om aan te horen,zingen kon je het het haast niet noemen. Kattengejank, dat komt meer in de buurt. Was het eindelijk een keertje rustig,en ze zijn ermee gestopt. Dan was dit maar van korte duur. Na een aantal minuten begon het gejank gewoon weer opnieuw. Jingle belle,...wie haalt dit in zijn bolle kop,om te gaan zingen/janken?? Stelletje idioten,kan het niet beter omschrijven. Midden in de nacht,en dat kattengejank,hoe krijg je iemand kwaad? Moet maar gewoon rustig blijven en mij er niet teveel aan ergeren. Na 04:00,wordt het toch wat rustiger. Ze besluiten toch,om de volumeknop wat terug te draaien. Eindelijk rust! Weldra val ik slaap. Tegen 07:30 word ik wederom ruw gewekt. Dit keer niet door een een stelletje vals zingende chinezen, maar nu is het de de tijd voor de bouwsector. Buiten zijn bouwvakkers bezig met,om van die damwanden de grond in te trillen. Met een enorm kabaal als gevolg. Had eigenlijk wat langer op bed willen blijven liggen,omdat er vandaag niet zoveel kilometers op het programma staan.
Heb al diverse nachten achter de rug,wat kabaal/lawaai aangaat. Maar deze nacht was wel het toppunt, hoor. Lawaai,rumoer, kabaal maken,laat dat maar aan chinezen over,daar zijn ze wereldkampioen in. En op de vreemst mogelijke plekken en tijdstippen.
Besluit om de kleren maar aan te trekken,en op te gaan voor het ontbijt. Dan neem ik hier wel even de tijd voor. Trek mij lekker terug,in een ver hoekje van het restaurant. Even rust,denk ik bij mijn eigen. Dat is helaas van korte duur. Een hele familie met spleetogen besluit mij te vereren met wat gezelschap. Het is gedaan met de rust. Waarom moeten zij nou net bij mij komen zitten? Tijdens hun geslurp ,proberen zij in gebrekkig engels wat vragen te stellen. Dat heb ik weer en probeer toch wat vriendelijk over te komen.
Tegen 09:00 zit ik op fiets. Voel mij best een beetje gespannen. Wat gaat mij deze dag brengen,flitst er door mijn kop. Ga ik die terminal vinden? En waar kom ik terecht,voor de nacht. Komt het goed met de overtocht,aanstaande dinsdag? Nu maar eerst even deze grote stad uit,dat is de eerste "zorg".
Dit gaat bijzonder goed,zonder ook maar één probleem fiets ik de stad uit. Er staat wel een flinke wind tegen. Kan merken,dat de oceaan niet meer zover weg is. Totaal is het nog ongeveer 70 kilometer,het laatste "stukkie" China is een feit. Xiamen is een eiland, via een brug is er een verbinding met het vaste land. Nu is het nog alleen maar dit enorme bouwwerk over,en hoppa,we zijn op Xiamen. Als ik zo rond om mij heen kijk,is dit niet de enig te brug,die naar het eiland gaat. Zie wel 4 van die enorme bouwwerken. Er zijn er nog 2,die nog veel groter en kolossaler ogen dan deze,waar ik mijzelf op bevindt. Deze zijn voor het normale verkeer. Er is ééntje speciaal voor de metro en hogesnelheidstrein. Dan zijn er dan al 5 totaal,van die enorme bouwwerken. Hoe krijgen ze het gebouwd? De chinees is wel een erg ijverige arbeider. Daar neem ik de pet,beter gezegd,mijn hoedje voor af,hahaha.
Al snel begeef ik mij aan de andere kant van de brug. Daar zit ook nog een vliegveld. Het is een komen en gaan van vliegtuigen. Wat een enorme mensenmassa komt er gaat weer van dit eiland. Daar is ook dat vele autoverkeer, die metro,de hogesnelheidstrein. Daaraan denkend,komt ook die spanning en dat onzekere gevoel terug. Gewoon door is het motto, we zien wel.
De ferryterminal is snel gevonden,dat is al een opsteker! Dit met dank aan Erik,mijn zwager. Hij heeft het één en ander voor mij uitgezocht. Zelf kan ik hier in China geen gebruik maken van Google, dat is door de regering verboden,kan zelfs mijn mail niet openen. Via een omweg kan ik wel gebruik maken van whatsapp en facebook. Hier maak ik gebruik van een zogenaamd, vpn-filter. Op deze manier kan ik gelukkig wel gebruik maken van deze applicaties. De lokatie van de terminal,heeft Erik mij via een screenshot toegezonden. Ben hem hiervoor erg dankbaar. Super,Erik!!
Nu nog even een hotel zien te vinden. Via de chineze tekst,die mij toegezonden is door Jacqueline is dit ook een fluitje van een cent. Op nog geen afstand van 300 meter van de terminal is het raak. Een kamer voor de laatste 3 nachten,hier in China is een feit. Zit zo,n beetje met mijn neus al op het schip,haha. Niet liegen, Marko. Zo lijk je Pinokkio,wel,hahaha.
Waar maak ik mij zo zo ongerust over? En waar komt toch dat onzekere gevoel vandaan? Het is de onwetendheid, hier in den vreemde. Het niet zeker weten,waar ik terecht kom. Een goede planning maken,valt niet mee. Op fiets ben je zo afhankelijk van bepaalde factoren. En daar is dan ook nog die taalbarrière, die niet in mijn voordeel werkt. Er zijn maar erg weinig chinezen, die een beetje engels kunnen. Achteraf is deze dag perfect verlopen. Dat is achteraf natuurlijk ook mooi praten,dan kun je met een kwartje de wereld rond (fietsen),hahahaha. Mede door de hulp van goede vrienden lukt het allemaal toch. De ticket voor de overtocht is al geregeld, door Jacqueline,wat wil ik nog meer?
Dinsdagavond vertrek in de richting van Taichung,Taiwan. Om dan woensdagochtend, om dan ongeveer 08:30 daar aan te komen.