Lekker geslapen in de berghut,en vreemde dierengeluiden.
10 augustus 2017 - Yeni Mahallesi, Turkije
Het heeft toch ook wel weer voordelen,dat je wat hoger zit. Het koelt in de nacht lekker af. Dat slaapt wel net zo prettig. Toch was er iets,wat ik niet thuis kon brengen. Zo af en toe hoorde ik een vreemd geluid. Wat voor een dier brengt zo,n geluid voort? Was best nieuwsgierig, hoe het beest er uit zou zien. Kon er eigenlijk niet zoveel bij voorstellen. Een vogel,een wilde kat,..of een ander eng,bijtgraag beest. Ik had geen idee.
De morgen komt,tijd om op te staan. Maar eerst even wassen. Bij het opendraaien van de kraan,was daar weer het vreemde "dierengeluid". De aap was uit de mouw. Het was geen één of ander eng beest,maar gewoon de waterleiding die dit geluid voortbracht.
Het ontbijt is pas om 09:00. Heb ik even de tijd om de Santos te wassen en te poetsen. Na al gezweet van afgelopen dagen, helemaal niet zo onverstandig. Dat ziet er weer picco-bello uit. Snel de tassen terug. En dan op naar het ontbijt. Maar dan valt de deur van de berghut dicht. De sleutel licht binnen. En de deur kan alleen open met behulp van deze sleutel. Er zit niets anders op,dan hulp te gaan zoeken. Er is geen reservesleutel aanwezig. Wat nu? Met behulp van een bankpas,probeert de medewerker de deur open te krijgen. Helaas, zonder resultaat. In de film lukt deze truc altijd...Maar nu. Via een openstaand raam dan? Er zit een hor voor. De laat zich niet zo gemakkelijk demonteren. Na enig sloopwerk,lukt het toch om binnen te komen,gelukkig.
Nu nog snel even ontbijten en dan de weg weer op. De weg loopt flink op. Dan is het afdalen geblazen. In een mum van tijd fiets ik Ankara binnen. Zo vanuit het niets lijkt het wel. Had je in Istanboel erg veel voorsteden,dan is Ankara totaal anders.
Alleen het verkeer gedraagt zich hetzelfde. Via een grote boulevard gaat het,in de richting van het centrum. Zal ik daar nog even gaan kijken? Daar heb ik eigenlijk helemaal geen zin in. Heb het niet zo op de drukte. En daarbij is het zo warm;43°C. Heb zin aan drinken en ooohh zo lekkere douche. Gewoon door en een plek voor de nacht zien te vinden. Bij alweer een tankstation wordt deze gevonden. Hier hebben ze een douche,drinken en eten. En kan ook nog even een praatje maken met de medewerkers. Het kamperen in de vrije natuur komt nog wel. Daar maak ik mij geen zorgen over,haha.
Donderdag 10-8. Alweer geslapen,bij een tankstation.
Ben gisteren bijna de geheel Ankara in één keer doorgefietst. Ankara is best groot,maar in vergelijking met Istanboel lijkt dit wel een dorp. Net zoals het monopolie spel. Je weet wel,ons dorp en Amsterdam.
Het gaat vandaag verder oostwaarts. Vergeleken met gisteren, is het landschap erg saai. Een dooie,dorre boel. Dit fiets minder prettig. En dan is er ook nog die straffe tegenwind.
Het enige opwindende,was een gesprek met een Pool. Deze kwam ik tegen,bij een stop. Waar gaat het naar toe,vraagt hij. Naar Taiwan, zeg ik. Dat is nog eens een avontuur. Kun jij ook Duits, vraagt hij? Dat is geen probleem. Zeg dat ik uit Nederland kom,vlakbij de duitse grens.
Ben hier voor zaken,zit in de tapijthandel,zegt hij. Kom ook wel eens in Nederland. Het kan haast niet anders,of Genemuiden komt ter sprake. Zo,n beetje alle tapijtfabrieken,noemt hij op. Da,s ook toevallig, heb vroeger nog voor Verhoek gereden, een transportbedrijf, deze komt ook uit deze plaats,vertel ik tegen hem. Die ken ik ook,zegt hij.
Blijkbaar is hij zo onder de indruk,dat er nog een foto gemaakt moet worden.
Vervolg de saaie weg. Vind een plek voor de nacht in een soort van,Van der Valk hotel. Deze saaie dag komt ten einde. Het mooiste van de gehele dag was de zonsondergang.
Hopelijk gebeurt er morgen meer. Dan heb ik hopelijk wat meer te vertellen. Saaie dagen. Ja,die horen er ook bij.
Wordt vervolgd. :-)
De morgen komt,tijd om op te staan. Maar eerst even wassen. Bij het opendraaien van de kraan,was daar weer het vreemde "dierengeluid". De aap was uit de mouw. Het was geen één of ander eng beest,maar gewoon de waterleiding die dit geluid voortbracht.
Het ontbijt is pas om 09:00. Heb ik even de tijd om de Santos te wassen en te poetsen. Na al gezweet van afgelopen dagen, helemaal niet zo onverstandig. Dat ziet er weer picco-bello uit. Snel de tassen terug. En dan op naar het ontbijt. Maar dan valt de deur van de berghut dicht. De sleutel licht binnen. En de deur kan alleen open met behulp van deze sleutel. Er zit niets anders op,dan hulp te gaan zoeken. Er is geen reservesleutel aanwezig. Wat nu? Met behulp van een bankpas,probeert de medewerker de deur open te krijgen. Helaas, zonder resultaat. In de film lukt deze truc altijd...Maar nu. Via een openstaand raam dan? Er zit een hor voor. De laat zich niet zo gemakkelijk demonteren. Na enig sloopwerk,lukt het toch om binnen te komen,gelukkig.
Nu nog snel even ontbijten en dan de weg weer op. De weg loopt flink op. Dan is het afdalen geblazen. In een mum van tijd fiets ik Ankara binnen. Zo vanuit het niets lijkt het wel. Had je in Istanboel erg veel voorsteden,dan is Ankara totaal anders.
Alleen het verkeer gedraagt zich hetzelfde. Via een grote boulevard gaat het,in de richting van het centrum. Zal ik daar nog even gaan kijken? Daar heb ik eigenlijk helemaal geen zin in. Heb het niet zo op de drukte. En daarbij is het zo warm;43°C. Heb zin aan drinken en ooohh zo lekkere douche. Gewoon door en een plek voor de nacht zien te vinden. Bij alweer een tankstation wordt deze gevonden. Hier hebben ze een douche,drinken en eten. En kan ook nog even een praatje maken met de medewerkers. Het kamperen in de vrije natuur komt nog wel. Daar maak ik mij geen zorgen over,haha.
Donderdag 10-8. Alweer geslapen,bij een tankstation.
Ben gisteren bijna de geheel Ankara in één keer doorgefietst. Ankara is best groot,maar in vergelijking met Istanboel lijkt dit wel een dorp. Net zoals het monopolie spel. Je weet wel,ons dorp en Amsterdam.
Het gaat vandaag verder oostwaarts. Vergeleken met gisteren, is het landschap erg saai. Een dooie,dorre boel. Dit fiets minder prettig. En dan is er ook nog die straffe tegenwind.
Het enige opwindende,was een gesprek met een Pool. Deze kwam ik tegen,bij een stop. Waar gaat het naar toe,vraagt hij. Naar Taiwan, zeg ik. Dat is nog eens een avontuur. Kun jij ook Duits, vraagt hij? Dat is geen probleem. Zeg dat ik uit Nederland kom,vlakbij de duitse grens.
Ben hier voor zaken,zit in de tapijthandel,zegt hij. Kom ook wel eens in Nederland. Het kan haast niet anders,of Genemuiden komt ter sprake. Zo,n beetje alle tapijtfabrieken,noemt hij op. Da,s ook toevallig, heb vroeger nog voor Verhoek gereden, een transportbedrijf, deze komt ook uit deze plaats,vertel ik tegen hem. Die ken ik ook,zegt hij.
Blijkbaar is hij zo onder de indruk,dat er nog een foto gemaakt moet worden.
Vervolg de saaie weg. Vind een plek voor de nacht in een soort van,Van der Valk hotel. Deze saaie dag komt ten einde. Het mooiste van de gehele dag was de zonsondergang.
Hopelijk gebeurt er morgen meer. Dan heb ik hopelijk wat meer te vertellen. Saaie dagen. Ja,die horen er ook bij.
Wordt vervolgd. :-)
Je bent al een mooi eind op weg, met heel veel avontuur wat je elke dag weer meemaakt verder heb je soms een wat saaiere dag en dan weer mooie verhalen voor je volgers.
Maar hoe gaat het verder met je materiaal hoofdzakelijk je Santos die je gekocht hebt in Oldenzaal bij Jos Ophuis Lifestyle Bikes een aanrader voor iedereen.
Nog geen lekke band gereden nu de wegen minder worden en verder geen andere technische mankementen.
Ook staat er op de site van Jos Ophuis Lifestyle Bikes een leuk artikel van jou onderneming.
Wens je al het goede en nog veel kilometertjes zonder problemen. Hou je taai rakker.
Groetjes Marja & Jan
Gebieden waar wij niets vanaf weten. Is het er überhaupt kannibaal vrij? We gokken dat je richting Kayseri rijdt. Het ziet er niet erg bewoond uit volgens google en dat wordt nog veul slimmer, along the way.
Even over je saaie dag. Je fietst alleen door ruig en onbekend gebied, waar je de taal niet spreekt en er in de wijde omgeving geen McDonalds te bekennen is. Vreemden spreken je aan en willen een foto. Je ziet links en rechts tientallen km's landschap en uitzicht aan je voorbij trekken. Je komt bij vreemde kruideniers en toerist loze restaurantjes, je hersenen draaien overuren om alle nieuwe indrukken te verwerken. Je fietst uren achtereen in een verzengende hitte met een straffe tegenwind, tot het wit van je ogen geel ziet. Je frist je wat op bij een meertje of tankstation om vervolgens onder een tentdoek in slaap te vallen. Boring! Nee, ik liet me laatst op de bank ploffen zonder te zien dat er nog een halve zak chips lag! Een puinhoop jonge, heel die bank onder de kruimels en op de vloer, alles zat eronder, wat een toestand was dat zeg. Living on the edge!
Ruim vijf weken een sportieve cowboy met een redelijk solitair bestaan, je gedachtes gaan overal over. Je nam ons al mee naar vroeger en naar je thuis. Dat is blijkbaar wat tijd en afstand met je doet. Een beetje weemoed is prachtig toch? In je eenzame uren op de fiets zul je denk ik je blog in gedachten al schrijven. Maar nuchter als je bent, Klets je al eens tegen je trouwe metgezel , je Jolly Jumper zullen we maar zeggen. Je zult hem vast weleens een schouderklopje geven en misschien heeft hè zwarte ros ook wel een naam, ik weet het niet, maar het zou kunnen. Dromedarisje kreeg ie al van thuis mee.
Marko we merken aan alles dat je goed te pas bent en dat is alles wat telt. Laat je door geen enkele wijsneus vertellen hoe je moet fietsen. Goed bezig heer Smelt, houden zo! Greetz.
Je kent mij niet, maar ik ben de buurvrouw van Jan en Roelie Boerman.
Die hebben mij gewezen op jouw reis, vandaar dat ik je volg. En verheug me elke keer op je verhalen.