Heb de eerste camping gevonden in Turkije. En ook nog toevallig ook.

Dinsdag 8-8. Vertrek hotel in Bolu. (Tr.)

Had de beschikking over wel een hele mooie kamer. En dan die prijs weer...,nog net geen 20 euro.
Met ontbijt....,gewoon goed!
Tegen 09:00 zit ik op de Santos. De zon is niet te zien,...waar is ie gebleven? Er zit een dik pak bewolking voor. Dat ben ik niet meer gewoon. Nog even,en ga de koperen ploert ook nog missen. Had ik dat nu maar niet gezegd. Al gauw breekt de bewolking en komt deze "trouwe vriend" te voorschijn.
De temperatuur loopt al weer snel op,30°C. En niet veel later gaat het richting de 40°C. Maar de luchtvochtigheid is een stuk minder,dan gisteren. Mede hierdoor voelt het minder warm aan.
Via Bolu gaat het in de richting van Gerede. Inmiddels ben ik bezig met 2e behoorlijke klim van deze dag,en ben bijna boven.
Bij een soort van picknickplaats,zit een Turks gezin. Ze gebaren en roepen naar mij. Ze willen,dat ik even bij hen kom. Ik spring van de fiets. Eigenlijk weet ik al waarom,maar ga ze het toch maar even vragen, wat ze willen. En ja hoor,het vermoeden wordt bevestigd. Het vrolijke en vriendelijke gezelschap,heeft de thee al ingeschonken. Thee,koekjes, brood met salade en bananen. Van alles en nog wat wordt mij toegeschoven. Wie doet er nou zoiets? En geeft zoveel drinken en eten aan een vreemde? Maar ja,het komt mij eigenlijk ook best uit. Na al dat klimmen, heb ik al heel wat calorieën opgebrand.
De dochter van het gezin spreekt een beetje engels. Waar kom je vandaan en waar ga je naartoe? Vraag ze met een nieuwsgierige stem. Kom uit Nederland en ga naar Taiwan. Dit alles op de fiets. En daar is alweer de overbekende reactie. Snel weten ook de andere gezinsleden van mijn plan. Vol bewondering zitten zij mij aan te staren.
Het wordt de tijd om dit gastvrije gezin te bedanken. En daar ga ik weer. Op naar het plaatsje,Gerede.
Hier neem ik afscheid van de R.N. D-100. Deze weg volg ik al vanaf de grens.Nu is de beurt aan de D-750. Deze weg gaat in de richting van Ankara. De wegen in Turkije zien goed uit en liggen er verzorgd bij. Ook is de bewijzering prima in orde. Verdwalen,zul je hier niet zo gauw. Fiets al een poos zonder gps. Dat is wel net zo lekker.
En ja hoor,wederom word ik uitgenodigd voor de thee. Nu is het de beurt aan een stel wegwerkers. Een erg bont gezelschap,zo te zien. Het is één en al vrolijkheid. Ze zullen wel niet zo vaak,zo,n iemand als mij voorbij zien komen. Ze hebben een kleine theepauze ingelast. Hun werk ziet er erg arbeidsintensief uit.
Het opmetselsen van een soort van muur. Aansluitend wordt deze gevoegd. Het lijkt wel op een overdreven grote knipvoeg. Ondanks het het hete weer,hebben ze er plezier in. Moet je in Nederland eens proberen. Bij 30°C treedt het nationale rampenplan in werking. Te beginnen bij de NS. En maar klagen en zeuren. Wat is het warm. Was het hier maar 30°C. Ik zou er erg blij mee zijn,hahaha.
Na een paar foto's te hebben gemaakt gaat het verder in de richting van Ankara. Het landschap ziet er bijzonder mooi uit. Zit midden tussen de met bomen begroeide bergen.
En wat zie ik nu,een camping? Dat zal de eerste zijn,die ik tegenkom in dit land. Toch maar even navragen. Ze kijken wel een beetje raar op,een kerel op een fiets. Heb een plek voor de nacht. Ga voor de eerste keer slapen in een heuse berghut. Op fietsvakantie beleef je van alles. Wat eigenlijk een saaie dag leek te worden,is daar toch weer van alles gebeurt. Nu is het geen Marko, maar Peter. Heidi komt later,haha. En aan aandacht,geen gebrek. Er zitten,125 kinderen. Ze komen uit Istanboel. Dit kamp is natuurlijk wel heel anders,dan die inmense stad. En dan komt er ook nog zo,n gekke fietsende Hollander op bezoek.