The day after.

Maandag 11-9. Nog een dag in Teheran.

Ten eerste,wil ik jullie bedanken voor de hartverwarmende reactiesomheen. Dat doet mij goed.

Weet eigenlijk niet goed,wat ik aan mijzelf heb.Baal ontzettend van de situatie.Ben er zelfs een beetje ziek van. Er komt voor mij geen tweede kans meer,dat is een ding wat zeker is. Moet het er maar mee doen.
Als ik er zo over nadenk,moest ik zowiezo het vliegtuig nemen richting Oezbekistan. Dat is zo,n 2000 kilometer. En dan via Kirgizië, China in. Wellicht had ik aan de grens op problemen gestuit. De provicie, Xinjiang is een probleem gebied in China. Het Chinese leger is daar erg actief, om de plaatselijke bewoners (de Oeigoren) in toom te houden. Het is ook bekend als een autonome regio. Ze staan daar niet op buitenlandse pottekijkers te wachten. En na de stad Kasghar, komt er een wel erg leeg gebied van meer dan 1000 kilometer, een woestijn. En daar is dan ook de lengte van het visum;30 dagen. Dit visum had ik nog eens met 30 dagen kunnen verlengen. Maar dat is een bureaucratische rompslomp, van heb ik jou daar. En zit dan waarschijnlijk weer een week op m,n gat,eer dat alles geregeld is.
Had alles zo graag op de fiets willen doen. Maar het werd mij niet mogelijk gemaakt. Via Beijing was de meest voor de hand liggende optie. Nu heb zo,n 30 dagen de tijd,om in Xiamen te komen. Dat zal al gauw richting de 2300 kilometer gaan. Gezien de tijd,die ik daar voor heb,moet dat lukken.
In Xiamen neem ik de boot,in de richting van Taiwan. Eenmaal daar,heb ik lekker de tijd,om dat mooie eiland,van onder tot boven,van links tot rechts,te verkennen.
Maar nu even wat anders. Wil het nog even hebben over mijn nieuw gemaakte vrienden:Behrouz en zijn hulpje Farid. Dat deze 2 heerschappen op m,n pad zijn gekomen,is best bijzonder te noemen,haha.
Vooral Behrouz. Wat hij allemaal voor mij heeft gedaan...,echt ongelooflijk.
Ten eerste,heeft hij mij voor 1,5 week onderdak verleend. En dan al dat eten en drinken,wat ik naar binnen heb gewerkt. En die heerlijke,douches. Dat is wel erg lekker,met al die hitte. Mijn kleren werden gewassen. Wie doet er nou zoiets,voor een volslagen vreemde. De Iraniërs zijn zo gastvrij, behulpzaam en aardig. Jammer dat dit land zovaak, slecht in het nieuws verschijnt. De locals zijn de slachtoffers van dit alles. Maar ja,de politiek. En het draait weer allemaal om geld en macht.
Behrouz is en blijft vooral goedlachs onder dit alles. En daarvan pluk ik ook enigszins profijt van,na de eerdere genoemde "tegenslagen".
Blijf nog één nacht slapen, bij Behrouz en z,n vrouw, Sarah.
Morgen neem ik het vliegtuig in de richting van Beijing, (Peking)

Dinsdag 12-9. Op naar het vliegveld.

Goodmorning,mister Marko,klinkt het door de kamer. Het is Behrouz. Vandaag brengt hij mij naar het vliegveld, Imam Komeini in Teheran.
De Santos hebben wij gisteravond al in de oude Peugeot 405 geladen. Het is nog best een flink stuk rijden. Gelukkig hoef ik die 60 kilometer niet te fietsen....,in die hitte.
Al snel bereiken wij de terminal. Nu moet de Santos nog worden ingepakt. Maar eerst het voorwiel eruit,het stuur een kwartslag draaien en de pedalen eraf. Er is een speciale inpakafdeling. Met het gebruik van bubbelplastic en krimpfolie moet het goedkomen. Helaas is er geen grote kartonnen doos voor handen. Ben best een beetje bezorgd,als dat maar goedgaat,tijdens de reis. Maar de Santos heeft al bewezen, dat ie tegen een stootje kan. Zal wel,er zit wel zo,n dikke laag plastic omheen.
Ook de rest van mijn "bagage" wordt ingesealt. Wat sleep ik veel mee...,tijdens deze reis. Dat is eigenlijk niet normaal. Één van de achtertassen,neem ik mee als handbagage.
Dan is het moment daar;ga afscheid nemen van Behrouz. Heb al eerder beschreven, wat hij allemaal voor mij heeft gedaan. Geef hem een paar "knuffels" en nog net geen kus,hahaha. Hij heeft gezegd,dat hij een keer naar Nederland wil komen. "Then you be my guest, That,s a promise". Zeg ik tegen hem.
Goodbye,mr Marko. En dan is hij weg.
Nu kan ik gaan wachten,het duurt nog even,voordat ik kan inchecken. Hopelijk gaat het goed,tijdens het afgeven,van mijn bijzondere bagage.
Dan is het zover,ga mijn boardingpass ophalen. De vrouw,achter de balie,wil eerst m,n paspoort zien. Jouw visum voor China is helemaal niet geldig,zegt zij. Ik schrik mij te pletter. Ook dat nog...,het zal toch niet waar zijn... Dat kan helemaal niet,heb dat visum vorige week opgehaald. Zij heeft een vergissing gemaakt....,en in de datum vergist. Stom,k...wijf. Pffffff,gelukkig. En er klinkt nog een grote zucht,vanaf mijn kant. Dan mag ik al mijn bagage gaan afgeven,en dan ook nog dat flinke pakket,de fiets....
Gelukkig geeft dat niet al teveel problemen. Mag wel flink bijbetalen,met al dat extra gewicht. Om 20:15 ga ik de lucht in,in de richting van Peking.
Nog even door de door de douane. Wat staat daar een lange rij wachtenden. Als ik mijn vlucht,daardoor maar niet mis,flitst er door mijn kop. Ben er net op tijd door. Nu snel op naar de instapgate. Het cabinepersoneel is er ook al. Na de controle loop ik nietsvermoedend achter de crew aan. Helemaal verkeerd,word teruggeroepen.Moet via een andere gang,het vliegtuig in. Jammer hoor,had best even voor piloot willen spelen. Da,s weer eens wat anders dan de Santos,hahaha.
Weldra zit ook grote hoogte. Via een ommetje naar Taiwan. Het zij zo...