De dag van de waarheid. Krijg ik visa,voor Turkmenistan en China?

Zondag 3-9. Teheran.

Mede door de late sluitingstijden van de kleine winkel van Behrouz, hebben we maar een paar uurtjes slaap gehad. Maar we moeten toch vroeg op pad. Om 07:00 zitten wij al in de auto. Ik ben Behrouz erg dankbaar, dat hij dit allemaal voor mij doet. Maar ik ga het bij m,n vertrek goed met hem maken,reken daar maar op.
De Nederlandse ambassade, dat is de eerste die wij bezoeken. Deze vinden wij zonder al teveel problemen. Je kunt aan de gebouwen zien,dat er hier meer welstand is,dan in de rest van de stad.
Zonder al teveel gedoe,kom ik binnen. Hoef alleen mijn paspoort te laten zien,aan een klein loket. En daar gaat de grote ijzeren deur open. Het lijkt wel een kasteeldeur,alleen zonder gracht ervoor. De beveiliging is top. De medewerkers kijken wel vreemd op,als ze mij zien. Het blijken Iraniërs te zijn,in Nederlandse loondienst, haha. Al snel is daar ook Annette,met haar heb ik diverse keren contact gehad via de mail.
Na het voorstellen, weet ze waarvoor ik kom;de letter of no objection. Deze heb ik nodig,bij het aanvragen van het Chinese visum. Had je eigenlijk nog niet verwacht, zegt ze lachend. Heb de afgelopen dagen lekker doorgefietst en als ik eenmaal op de fiets zit ben ik niet te houden,zeg ik met een knipoog tegen haar. Heb de brief nog niet klaar,maar het maken ervan duurt niet zo lang. Ik begin er gelijk aan, zegt ze.
Na een klein half uur is ze terug met het benodigde stuk papier. Gelukkig,deze heb ik in mijn bezit. Ze wenst mij nog een prettig verblijf in Teheran en daarna nog een voorspoedige reis. Geef haar nog een hand,en dan is het op naar de volgende ambassade; de Turkmeense. Hopelijk gaat het hier net zo gemakkelijk. Maar ik heb mijn twijfels. Ook deze ambassade is snel gevonden. En ik meld mij bij het loket. Al snel krijg ik te horen,dat ik geen enkele kans maak op een transit visum. De reden,er is een sporttoernooi in het land gaande is.De gehele maand september willen ze blijkbaar geen pottekijkers. Dat is een flinke tegenvaller. Al die voorbereiding voor niets geweest. En dan nog die gemaakte planning vooraf,wat nu?? Eerst maar naar de Chinese ambassade. Hopelijk gaat het hier wat beter. Gelukkig vinden wij ook deze ambassade,zonder al teveel problemen. Het is een behoorlijke heksenketel,zo te zien. Er staan al een heel aantal,ongeduldigen voor de deur,te popelen om naar binnen te kunnen.
Nog een beetje ontdaan van de tegenslag, sluit achter in de rij aan. Hier tref ik een stel Fransen, ze zijn op doorreis naar Singapore. Ook zij hadden dezelfde problemen bij de Turkmeense ambassade.
Mondjesmaat worden er mensen binnen gelaten,na zo,n uur wachten,ben ik eindelijk aan de beurt.
Ook de voorbereiding van het aanvragen van het Chinese visum was een heel gedoe. Ze willen weten,wanneer je het land in komt,waar je overnacht en wanneer je weer gaat. Omdat ik op de fiets ben,kan ik geen reisplan overleggen. Via,via,allerlei instanties,reisbureaus e.d. ben ik erachter gekomen,dat je je reisplan in het nep moet opstellen. Valse vliegtickets gemaakt,via een programma op internet. Hotelovernachtingen geboekt en deze uitgeprint. Een reisplan gemaakt, allemaal fake. Mede door de hulp van Jenita(zus)en Bonne en Esther (vrienden) was dit mij allemaal niet gelukt. Nog bedankt hiervoor!!
Ben toch een beetje zenuwachtig. Al snel sta ik aan het loket. De Chinese medewerker,oogt vriendelijk.
En ik geef hem de papieren en documenten. Snel bladert hij deze door. Kom dondermorgen maar weer terug,zegt hij. Dan ligt je visum klaar. Haal opgelucht wat adem. Dit ging eigenlijk bijzonder gemakkelijk. Mag alleen nog even 40 dollar afrekenen. De firma list en bedrog heeft gewerkt. Toch vreemd,dat je zo aan een visum moet komen. Zo,n beetje alle backpackers en fietsers doen het op deze manier.
Wel balen,van dat Turkmeense gedoe....,had er toch graag doorheen willen fietsen. Heb er zoveel bijzondere verhalen over gelezen. Jammer dat ik dat zelf nu niet kan meemaken,helaas. Er zit niets anders op,om het vliegtuig te nemen,in de richting van Oezbekistan. Daar kan ik pas de 15e naar toe. Dit ivm met de geldigheidsdatum;die gaat dan in. Zit ik nog een week extra in Teheran. Het is niet anders,gelukkig heb ik onderdak. Behrouz is echt een geweldige kerel,hij heeft al die tijd,netjes op mij zitten wachten. Als hij mij ziet begint hij te lachen. We go to the market,mister Marko, breakfast, zegt hij in het Engels met een vreemd accent. Good idea,zeg ik tegen hem. Het voelt toch wel vreemd en bijzonder, wat de beste man allemaal voor mij over heeft. Dat Turkmeense visum,dat is wel flink balen.
Helaas. Gelukkig ben ik wel in het bezit van het Chinese exemplaar. Alleen jammer dat deze maar 30 dagen geldig is,konden er geen 60 dagen vanaf,ondanks mijn inspanningen. Moet deze tijdens mijn verblijf in China laten verlengen,....als dat maar goedgaat. Zal wel,haha.
Goeierááá, zegt Behrouz lachend. Wat het precies betekent weet nog steeds niet. En ik herhaal het woord maar eens. Op naar de market,en daar gaan we weer in de oude Peugeot 405.
Na de thee,zoek ik mijn hok weer op. Even wat slaap inhalen, blog schrijven. s'Avonds laat gaan we weer terug naar het appartement van Behrouz,zijn vrouw heeft het eten al klaar.
Behrouz heeft inmiddels last van een flinke hik aanval. Hij zit al zo,n beetje de hele dag te hikken. Fucking hik,fucking hik,blijft hij maar zeggen. Heb een beetje medelij, en probeer hem zowaar wat te troosten.

Maandag 4-9.

Tegen 10:00 rijden we weer samen,in de richting van de winkel van Behrouz,in het noorden van de stad. Deze is al om 09:00 geopend door Farid,zijn hulpje. Ga er maar aanstaan, van 09:00 tot 00:00 uur. 7 dagen in de week. En wij maar klagen,dat we soms een uurtje moeten overwerken.
Behrouz heeft nog steeds last van de hik,deze houd al zo,n beetje een dag aan. Hopelijk is hij snel van deze aanval verlost...
Zelf ga ik nog even lekker slapen in mijn "hok". Er zal de komende dagen niet zoveel veranderen, neem ik aan. Kan nog het één en ander aan de fiets doen,een ticket in de richting van Oezbekistan zien te scoren en kan ook nog wat aan sightseeing doen,in deze warme stad.
Er wordt gelukkig goed voor mij gezorgd. Drinken en later op de dag warm eten. Er wordt veel gelachen,mede door mijn "vreemde" aanwezigheid. Dat maken zij natuurlijk ook niet elke dag mee,hahaha. En na sluitingstijd rijden wij terug,naar het appartement. Het verkeer,daar blijf mij over verdwazen, hoe zich dat hier gedraagt is echt ongelooflijk. Zal er wel een filmpje over maken. Dit is echt bijzonder en bizar om te zien. Morgen wordt het weer een herhaling van zetten,neem ik aan.Kan zo wel lekker even tot rust komen. Ben binnen de 9 weken naar Teheran gefietst, zonder ook maar een meter gesmokkeld te hebben,haha. Bijna 6000 kilometer,van huis. ;-)