De bijzondere vriendelijke en gastvrije Iraanse bevolking laat zich horen.

3 september 2017 - Tehran, Iran

Vrijdag 25-8. Vertrek guesthouse in Marand,Iran.

Tjonge,wat was het warm op de kamer. Maar na zo,n inspannende dag als gisteren,ging het slapen goed.
De kamer was een stuk minder,gewoon vies te noemen. Na Turkije is dit een behoorlijke stap terug. Ook als je dit vergelijkt met de prijs. Geen Wi-Fi en een oohh zo lekker ontbijt. Maar de lokale bevolking zijn wel erg behulpzaam,dat bleek gisteren maar weer.
Dan maar even naar de bakker. Ze houden wel van zoetigheid,net zoals in Turkije. Na een stuk heerlijk gebak en een liter melk,gaat het in de richting van Tabriz. Wat een een flinke klim. In de eerste versneling,
gaat het maar langzaam vooruit. Heb het gevoel,dat ik nu op een racefiets zou stappen,er geen berg te hoog zou zijn....,kom maar op,Stelvio,Galibier,Tourmalet....,haha.
Dan stopt er een auto. Het is een kerel in een dikke BMW. Zo,n dikke Duitse auto,zie je hier niet zoveel.
Kom met maar met mij mee,zegt hij. Ik woon daar in dat huis,en dan kun jij,bij ons ontbijten. De man is samen met z,n vrouw. De man spreekt goed engels. Ik bedank hem voor het aanbod,hij komt net iets te laat,heb net een flink stuk gebak achter de kiezen. Het is wel een vriendelijk gebaar.
Eenmaal boven,tref ik een groepje wielrenners. Vol bewondering zitten zij mij aan te kijken. En er volgt al snel een gesprek. Waar ga je naartoe,vraagt er één aan mij. Vertel hem,dat het vandaag in de richting van Tabriz gaat. Daar woon ik,zegt hij. Als je in Tabriz aankomt,moet jij mij maar bellen. Dan regel ik een slaapplek voor jou,en geeft mij zijn nummer. Dat is al een mooie opsteker, zo vroeg in de morgen.
Vandaag,wil ik niet zover. Tabriz is zo,n 70 kilometer fietsen. En morgen,wil ik even lekker gaan genieten van een rustdag.
Het schiet lekker op,mede door dat de weg afloopt. Al snel bereik ik bewoond gebied. Het is de stad,Tabriz. Met 3.000.000 inwoners, is het een grote stad. Het stinkt er wel.De luchtvervuiling is groot. Er hangt een vieze witte walm in de lucht. Er is veel verkeer op de straat. Ouwe ,uit de jaren zeventig stammende auto's en vrachtwagens zie je veel hier. Vooral oude Macks met neus zijn favoriet. Maar wat stoten deze exemplaren zwarte wolken met rook uit. Wat euro 6 en AD-blue,....
En daar is ook weer de hitte, dik boven de 40 graden. Fiets maar gewoon door,de stad in. Bij een tankstation is het stop. Even wat drinken en eten. Dan kan ik de medewerker gelijk even vragen,om het gekregen telefoonnummer te bellen. Dat is geen probleem zegt hij. Maar de wielrenner van vanmorgen geeft niet thuis, ook niet na diverse pogingen. Wat nu? Maak je niet dik,ik regel wel wat voor jou. Maar eerst ga ik een broodje met thee voor jou maken. Dat broodje was wel erg lekker,niks mis mee.
De beste man is aan het bellen geblazen. Na een poos drukt hij mij een briefje in de handen. Er staat een tekst op,waar ik niet veel uit wijs kan worden en een telefoonnummer. Als je er niet uit komt,laat je gewoon het briefje lezen,aan toevallige voorbijgangers,die wijzen je de goede kant op.Dan komt het allemaal goed. Als je op de plaats komt,kan je het nummer bellen. Vertrouw me maar,zegt hij. Maar het is nog wel een eind fietsen,het is in het zuiden van de stad. Dus je moet de hele stad nog door. Ik neem de gok,en waag het erop. Het zal wel goedkomen. Als ik wil betalen, mag ik dat niet van Sajut, (de naam van de beste man). Jij was mijn gast,en wil van geld niets weten. Ik bedank hem vriendelijk,en spring weer op de Santos. Het werkt wonderbaarlijk goed,laat het briefje lezen aan voorbijgangers. Deze zijn echt allemaal vriendelijk en wijzen mij de goede richting op. Dwars door de stad in zuidelijke richting, beland in een park,de plaats waar ik moet zijn. Wat zijn er veel mensen op de been. Veel families gebruiken dit fraai aangelegde park,als uitje. Ook is er een pretpark, Egoli heet het park. Heb zo,n 20 kilometer gefietst, dwars door de stad. Het doet mij vreemd aan,een stukje papier met een routebeschrijving en een telefoonnummer, van iemand. Bij deze persoon kan ik de nacht doorbrengen. Ik zie een familie,die kan ik wel even vragen om het nummer te bellen. Bij het zien van mij,moeten ze lachen. Wil je wat eten? Kom erbij zitten. Gelukkig spreekt de zoon goed engels. En kan hem uitleggen wwar ik zoal mee bezig ben en vandaan kom. Hij belt het nummer op het briefje. Je moet nog even wachten. De gebelde man lijkt in een hotel te werken,en kan pas om 23:00 op de afgesproken plek zijn. Maar dat is geen probleem. Ik vermaak mij best,bij deze familie. Het berust allemaal op toevalligheden. En wat krijg ik veel,thee, cola,koekjes,salade met brood....,het is niet te geloven. En dan is er ook nog die vriendelijkheid en het gevoel dat je erbij hoort. Het is haast niet uit te leggen,dat moet je zelf aan den lijve ondervinden. Om 23:00 is daar de man van het hotel.Hij heet Abul. Dit is de diegene van het telefoonnummer. Wederom is daar die vriendelijkheid. Neem afscheid van de familie, maar niet zonder telefoonnummer. Morgen ben jij onze gast, beloven zij mij.
Abul woont samen met zijn zus en zwager in mooi en groot appartement. Mijn vriendin is er niet,zegt hij. Zij woont in Indonesië. Kan mij goed onderhouden, ze spreken allemaal goed engels. De zwager,is een advocaat. Abul zelf werkt in een 5-sterren hotel.
Wat een vreemde dag,heb ik achter de rug. Vertouw op de Iraniërs, maar kan aan hun doen en laten merken,dat het vertrouwd is.
Ze zijn heel erg behulpzaam, vriendelijk, goedlachs en vooral gastvrij. Nu is het eerst douchen en slapen op de grond. Een bed kennen ze hier niet,hahaha. Morgen ontmoet ik de vriendelijke familie weer. Iran is vaak slecht in het nieuws. Nu ik hier eenmaal ben,blijkt het tegendeel. Het woord gast heeft wel een erg grote betekenis. Daar kunnen wij als westerlingen nog een voorbeeld aan nemen.

Zaterdag 26-8. "Rustdag" in Tabriz.

Heb goed geslapen. De eerste nacht,bij de lokale bevolking is een feit.Abul is al vroeg in de weer,en is ook al bij de bakker geweest. Hij is net terug met het erg platte uitziende brood. Maar het smaakt wel erg lekker. Wederom is daar een groot aanbod van diverse lekkernijen. Moet vandaag werken,zo verteld hij mij. Maar ik heb een goede baan. Omdat ik goed engels kan spreken,ben ik in dat 5-sterren hotel beland.
Na het ontbijt,belt hij het gezin van gisteravond. Niet veel later is daar Reza,de zoon van het gezin. Neem afscheid van Abul en bedank hem voor zijn enorme gastvrijheid. Nu is het de beurt aan de familie van Reza. Na gisteravond weet ik,dat het een erg vriendelijke familie is. Al snel bereiken we het huis waar ze wonen. Weer een ontbijt,met veel lekkernijen. Dit is niet meer normaal.
Daarna neemt het gezin mij mee naar het centrum van de stad. Vol trost laten zij mij de bazaar zien. Het ziet er allemaal erg indrukwekkend uit. Ben zo maar aan het sightseeing,dat heb ik tijdens deze reis nog niet zoveel gedaan.
Had vandaag eigenlijk een rustdag willen nemen....,daar is niet zoveel van terecht gekomen,hahahaha. Ook had ik mijn belevenissen met jullie willen delen,via mijn reisblog. Het is niet gelukt. Ben nu te gast bij de familie van Reza.
s'Avonds heb ik daar ook geen tijd voor. Er staat een BBQ op het programma. Wat ik al eerder zei,het woord gast heeft hier een enorme betekenis. Het is niet te geloven,wat er allemaal gebeurt. Iran is een slecht land,dat horen we vaak via de media.....,diezelfde media weten werkelijk niet waar ze het over hebben. Ik kan er over meepraten. Alleen jammer,dat het hier zo heet is,haha. Morgen een nieuwe dag,in dit bijzondere land.

12 Reacties

  1. Erik de Groot:
    3 september 2017
    Mooi verhaal weer marko
  2. Heleen Tijhuis:
    3 september 2017
    Geweldig Marco, wat een belevenissen!
  3. Gerrie en Jan:
    3 september 2017
    Wat een gastvrijheid. Super
  4. Peter:
    3 september 2017
    Hoi Marko,wat een top verhaal en fijn dat je altijd zo goed opgevangen wordt door de locals top
  5. Jan de groot:
    3 september 2017
    Mooi. Verhaal marko je kunt straks er wel een boek van maken je maakt wel wat mee ik wens jou nog veel geluk tot ziens
  6. Bernie Dunnewind:
    4 september 2017
    Allemachtig, Marko. Ik zou haast op de fiets stappen en achter je aan rijden. Mooie belevenissen. Het gaat je goed, jongen.
  7. Henk en monique:
    4 september 2017
    Heey wij hebben weer genoten van jou verhaal en fijn dat er zulke mensen bestaan
  8. A J Hoekman:
    4 september 2017
    Hoi Marko wat beleef jij daar wat in Iran geniet er van en wij wensen je nog een goede reis.
  9. Aly Jurjens:
    4 september 2017
    Hallo Marko wij hebben wel lang gewacht op jou mooie verhalen maar wij genieten er weer van en wat heb je het daar naar je zin zo gast vrij wij wensen jou nog heel veel fiets plezier Gr aly
  10. Roelof Witvos:
    4 september 2017
    Marko wat een verhaal weer om jaloers op te worden zo be leef je nog is wat nou sterkte met de reis verder groetjes
  11. Jan Oude Elferink:
    4 september 2017
    Hallo Marko leuk om te horen dat je zo in de watten gelegd wordt helemaal super, zo blijkt maar weer dat er ook wel veel gastvrije mensen in de wereld , en ook in landen waar wij het niet van verwachten. Verder wensen we jou nog heel veel reisplezier , en doe het voorzichtig aan. We zien de nieuwe verhalen wel weer verschijnen. Groet.
  12. Arie Compagner:
    4 september 2017
    Wederom weer een mooi verhaal