Slapen in de moskee,je maakt wat mee. Reis je per fiets,dan is daar altijd wel iets. ;-)

Zondag 27-8. Vertrek familie van Reza. Tabriz, Iran.

Het is werkelijk ongelooflijk te noemen. Na een goede nachtrust,staat de familie van Reza,alweer voor mij klaar. Het ontbijt is al gereed. En bij vertrek krijg ik nog een uitgebreid lunchpakket mee. Na het nemen van afscheid,van deze familie met een hart van goud,spring ik weer op de Santos.
Reza begeleidt mij nog even tot aan de snelweg.Volgens mij heeft hij het best een beetje moeilijk mee,dat ik weer ga. Het is een best jong,zouden wij zeggen.
Via de vluchtstrook van de 2E,gaat het verder in de richting van Teheran. Dat is nog zo,n 630 kilometers ver... Wat rijdt er hier nog een ouwe zooi rond. Auto's en vrachtwagens, die wij voor 30 jaar geleden al hadden afgeschreven, zie erg veel. Vooral vrachtwagens. Ongelooflijk, dat het nog vooruit gaat. Mercedes vrachtwagens met die ronde neus en ook Macks van jaren terug. Het ziet er eigenlijk niet uit.
Roesten doen ze in dit droge klimaat nauwelijks. En van enig onderhoud is ook haast geen sprake. De wielen slingeren eraan. En vaak zie de oplegger er helemaal scheef achterlopen. Voor onderhoud,blijkt er natuurlijk ook haast geen geld te zijn.
Er komt een betaling,en ik stop bij het loket. De beamte moet wel erg lachen,als hij mij ziet. Wederom blijkt mijn verschijning erg bijzonder te zijn,in dit land. Betalen hoef ik niet, haha. Daarvoor in de plaats moet ik thee komen drinken. Na de thee stop ik even op een parkeerplaats. Hier staan ook weer de Iraanse families. Begin er zowaar gewend aan te raken,en krijg weer van allerlei soorten lekkernijen aangeboden.
Ik vervolg mijn weg. Het landschap ziet er bijzonder uit. Kale bergen met de mooiste kleuren bepalen de omgeving. Heel erg mooi om te zien. Het oogt wel dor en droog. Af en toe wat groen,dit door de aanwezigheid van water. Het is net een oase,in de woestijn. Het landschap glooit enorm,het is af en toe flink klimmen. Dan nader ik een tunnel. Het ziet er niet echt fris uit. Met maar weinig ruimte. Zal er toch door moeten. Na een kilometer of drie,zie ik eindelijk licht. Ben blij dat ik erdoor ben,kan weer opgelucht wat "frisse" adem halen.
Het wordt tijd om te gaan stoppen. De flinke wind tegen eist zijn tol. Gelukkig was het vandaag niet zo warm. Tot zo,n 35°C...,dat viel reuze mee,hahaha.
Bij een tankstation is het stop. Deze kwam zich net op tijd aandienen. Van de medewerker mag ik in de moskee slapen. Hier is het veilig,zegt hij. Hier buiten weet je maar nooit,wat voor gespuis er allemaal rondhangt. Over eten hoef ik mij wederom niet druk te maken. En ben volgens mij een wonderbaarlijke verschijning. Best vreemd, zo in die gebedsruimte,Allah waakt over mij. Alleen nog even de baard laten staan,hahaha.

Maandag 28-8. Vertrek tankstation/moskee. Snelweg 2 East.

Wat een nacht,heb ik achter de rug. Lag al lekker vroeg in de klamboe. Maar om 01:15 werd ik ruw gewekt. Een medewerker van het tankstation, wil dat ik vertrek. Probeer hem duidelijk te maken,dat deze
plek mij is aangeboden door z,n collega. Maar hij blijft maar aan mijn klamboe trekken. Laat hem mijn horloge zien met de tijd...,en zeg hem dat ie de "kelere" kan krijgen. Hij verstaat mij toch niet. Hij vertrekt,gelukkig. Maar hij sluit wel de deur. Wat nu...,zit opgesloten in de moskee. Hoe krijg ik die deur,morgenochtend weer open? Dat zien we dan wel weer,en slaap maar lekker verder.
Om 07:00 heb ik alles gepakt. Maar nu nog die deur. Gelukkig trek ik iemands aandacht, door op het raampje te kloppen. En weldra is daar ook die norse medewerker van vannacht weer. Het norse is er een beetje af,en hij opent de deur. Gelukkig maar,hoef vandaag niet als een gevangene door te brengen, haha.
En krijg waarempel ook nog thee aangeboden.
Via de 2E gaat het verder. Op een parkeerplaats zie ik een VW-bus met een Nederlands kenteken. Wat is dat,denk ik. Er ligt een man even te rusten,achter het stuur. Maar ik klop toch maar op het raampje. Hij schrikt wakker. Maar als hij mij ziet,begint hij te lachen. Mede door, dat ik hem in het nederlands begroet.
Wat doe jij hier op die fiets,vraagt hij verdwaasd. Stap maar even uit,dan kan ik dat jou haarfijn uitleggen,zo zeg ik tegen hem. De beste man heet Cor,en is op rondreis door Iran. En daarna ga ik terug naar Nederland. Wil je koud water,vraagt hij. Daar zeg ik natuurlijk geen nee tegen.
Hij heeft veel waardering voor mijn reis. Al snel trekken wij de aandacht van turkse chauffeurs. We moeten erbij komen zitten. Thee,brood er wordt ons van alles aangeboden. Ze zijn met z,n vieren. Met verse kip,onderweg naar Turkmenistan. Dat is nog zo,n 1600 kilometer rijden. Probeer hen uit te leggen,dat ik ook die richting op moet. Ze kijken een beetje verdwaasd. Maar daar raak ik onderhand ook aan gewend. Neem afscheid van Cor en de chauffeurs.
Via een afrit,velaat ik de 2E. Om daarna de 32 te volgen,deze loopt haast parallel met de snelweg mee. Maar deze weg fietst veel gevaarlijker met z,n wel erg smalle vluchtstrook. Het verkeer houd maar erg weinig rekening met mij. Ze scheuren vlak langs mij heen.De snelweg,met die brede vluchtstrook is veel veiliger. Maar ik hoop in een dorp,onderdak te vinden. In een dorp vind is het raak,en wederom in een moskee. Gelukkig zit er ook een iraanse cafetaria. Hier kan ik even genieten van een oooh zo lekkere sandwich. Ook zijn er twee Iraanse ambulancebroeders. Uit de grap pakken zij hun koffer, en beginnen mij te onderzoeken. Bloeddruk, pols,hartslag, aan alles wordt gedacht. De broeders vinden het prachtig. Zelf moet ik er ook om lachen. Na het onderzoek, blijkt alles oké. Gelukkig maar.
Maar nu moet ik nog een douche zien te vinden. Dat lijkt lastig,maar ik wil mijzelf zo graag even opfrissen. In de iraanse wc,zonder wc pot. Gehurkt, moet je er je behoefte doen. En met behulp van een slang,spoel je je "hoop" weg. Deze slang kan ik ook als douche gebruiken. Een beetje innovatief moet je zijn,tijdens zo,n fietsreis. Gelukkig heb ik badslippers mee. Er tijdens m,n wasbeurt, er maar niet teveel bij nadenken, hahahaha.
Ook komt die meegenomen klamboe weer goed van pas. Er vliegen wel erg veel muggen rond,en ze zijn nog behoorlijk uit de kluiten gewassen ook.
Sla het scheren maar weer even over,misschien slaap ik morgen wel weer in een gebedsruimte. Hahaha

Dinsdag 29-8. Vertrek gebedsruimte, in Nik Pay. Iran.

Heb lekker geslapen,onder mijn klamboe.Geen last van vervelend ongedierte gehad.Vandaag gaat het in de richting van Zanjan. Even snel een ontbijt bij de cafetaria. Er zitten ook twee chauffeurs. Krijg weer van alles te eten en te drinken aangeboden. Betalen?? Dat is er niet bij. Je weet wel,ik ben de gast. Wederom bedank ik de heren hartelijk.
Er staat een flinke wind tegen,en de weg loopt valsplat naar boven. Dat maakt het fietsen niet bepaald leuker op. Hoort erbij,moet je maar denken. Het gaat in de richting van Zinjan. Heb je er zin in Jan? Zo kun je het natuurlijk ook zeggen. Het is wel een erg drukke stad. Er doorheen fietsen lijkt nog een hele kluif te zijn,met al dat stinkende verkeer. En waar de rijstijl van menig Iraniër ver onder de maat is..
En dan die hitte weer van dik boven de 40 graden. Gelukkig,na enig geploeter kom ik de stad door.
Ik vervolg de 32. Bij een truckstop,trekken ze mij naar binnen. Wat is dat allemaal. Maar er zitten goede bedoelingen achter. Er wordt mij een compleet diner voorgezet. De eigenaar is wederom erg vriendelijk. Het eten is wel erg lekker hoor. Rijst met een vleessaus,komkommersalade, cola,thee,noem het maar op.
En van geld wil hij niets horen...,ik begrijp er niet zoveel meer van. Hij verteld mij,dat ik zijn gast ben. Het is niet te geloven.
Niet veel later vervolg ik mijn weg. Nog even en kleine stop,en dan een plek voor de nacht zien te vinden.
Bij deze stop is het weer raak. Een gezin zit er te genieten van allerlei lekkers. En al snel deel ik daar in mee. Moet nu wel gaan oppassen, anders krijg ik ook nog last van overgewicht haha.
Nu nog een plek voor de nacht zien te vinden. Wordt het weer een gebedsruimte? Fiets maar gewoon een dorpje binnen. Een hele meute,met nieuwsgierige kinderen achter mij aan.
Een jongen op een motor, vraagt dat ie mij kan helpen. Zoek een plek voor de nacht. Volg mij maar,zegt hij. En hij brengt mij naar het huis van zijn ouders. Het blijken boeren te zijn. Al snel wordt er een kamer in gereedheid gebracht. Hier mag aankomende nacht slapen. Zelfs de fiets mag mee naar binnen. Maar slapen is er nog niet bij. Eerst komen daar weer de lekkernijen. De zoon heet Majid. Met gebrekkig Engels en Google translate,kunnen wij toch een gesprek voeren. Hij studeerd aan de universiteit, produktontwikkeling. Alleen jammer dat ie niet voor engels heeft gekozen. Wederom tref ik een heel leuk gezin,het zijn boeren,arm maar oooh zo gastvrij! In een typisch Iraans dorp,met de mooie naam:Amidabad.