Bij boeren is het altijd goed toeven. En ik maak vandaag de juiste keuze.

Woensdag 30-8. Vertrek Amidabad, Iran.

Wederom heb ik een erg leuke familie ontmoet. En daar is weer het ontbijt. Omelet, brood,thee,melk. Eigenlijk teveel om op te noemen. Na het ontbijt krijg ik weer een goed gevulde lunchpakket mee.
De familie van Majid,is zoals de meesten,die ik in Iran heb ontmoet, heel erg gastvrij.
Een arme boerenfamilie, met het hart op de goede plek.
Het wordt tijd om te vertrekken. Via het dorp,fiets ik terug naar de grote weg,nr 32. Vandaag wil ik proberen,om Qazvin te bereiken. De wind is mij goed gezind, vandaag. Heb deze schuin van achter. Een heel verschil,met dat van gisteren. En de weg loopt ook iets af,zo kan ik lekker snel door. In Abhar,besluit ik de snelweg weer op te gaan. Dit blijkt achteraf een goede beslissing te zijn geweest. Mede door de brede vluchtstrook is dit ook veel veiliger. De overige weggebruikers,nemen het de regels niet zo letterlijk.
Het is wel oppassen. Via de 2E gaat het in de richting van Qazvin. Het is zoals gewoonlijk erg warm. De 40°C wordt weer ruim overschreden. Gelukkig zijn er voldoende parkeerplaatsen te vinden. Hier vind je veel boeren,die hun waar verkopen. In primitieve uitziende kraampjes, proberen zij hun producten te verkopen.
Hier krijg ik wederom van alles aangeboden, van fruit,thee tot water. Dat ga ik nog missen,als ik dit land verlaat. Er stopt een auto op de vluchtstrook. Het is een vriendelijke man,en drukt mij een fles water in de handen. Zag jou fietsen,in deze hitte. En kreeg een beetje meelij met jou. Dat is de reden,dat ik stop. Ik heet Aram,zegt hij. Aram spreekt erg goed engels. Waar ga jij naartoe, vraagt hij aan mij. Probeer vandaag,Qazvin te bereiken. Dat moet mij eigenlijk wel lukken,het fietst vandaag wel erg lekker. Het schiet lekker op. Ik woon in Qazvin,zegt Aram. En hij schrijft zijn telefoonnr. op. Als je in Qazvin bent,moet jij mij bellen. Dan ben jij mijn gast,voor vanavond. Dat is wel erg aardig.
Niet veel later bereik ik de stad,Qazvin. En fiets het centrum in. Even zo,n lekkere sandwich zien te scoren. Al snel vind ik een zaak, waar ze die verkopen. Vraag de bediende,om het telefoonnummer van Aram te bellen. En binnen een kwartier staat Aram,samen met zijn vrouw,Angela in de broodjeszaak. Het is wel een erg vrolijk stel. Beiden spreken goed engels. Als ik het broodje wil betalen,is dat al gedaan door Aram. Het is toch werkelijk niet te geloven.
Ik kan in Iran geen geld opnemen,bij de bank. Dit heeft te maken met economische sancties. Atoomprogramma e.d.van Iran. Weet jij waar ik geld kan wisselen, vraag ik aan Aram. Volg mij maar, zegt hij. En ik fiets achter hem aan,dat ziet er best kosmisch uit, haha. Bij een telefoonshop,stoppen zij. En Angela gaat met mij mee naar binnen. De verkoper,handelt niet alleen in telefoons. Hier kan ik ook euro's of dollars wisselen. En al snel ben ik weer een miljonair,....dat vreemde Iraanse geld ook. Tevens kan ik hier een Iraanse simkaart met beltegoed aanschaffen. Voor een prikkie, kan ik nu internetten en bellen. Dat is wel net zo handig. Wederom fiets ik achter het stel aan,naar hun appartement. Dat ziet er goed uit. Aram heeft een eigen apotheek, en kan de kost goed verdienen. Na een douche,nemen zij mij mee naar het centrum van de stad. Ze laten mij gebouwen zien,die tijdens de periode van de zijderoute, zijn gebruikt. Het ziet er allemaal er mooi uit. In een restaurant word ik getrakteerd op wel erg lekker eten. En betalen is er niet bij. Je weet wel, ik ben hun gast. Gelukkig heb ik vandaag voor de snelweg gekozen. Anders had ik dit vriendelijke stel niet ontmoet. Het wisselen van geld en bemachtigen van een simkaart, kun je beter aan de locals overlaten. Zij weten de weg,hahaha.

Donderdag 31-8. Vertrek bij Aram en Angela in Qazvin.

Na een korte nacht,vertrek ik weer. Was afgelopen nacht te gast bij twee bijzondere mensen. Ze hebben mij prima geholpen. Nog even een ontbijt,met "normale" koffie! Het wordt tijd om te gaan. Als ik op de fiets stap,drukt Angela nog snel even een lunchpakket in de fietstas. Neem afscheid van het stel,en vertrek. Vandaag gaat het in de richting van Karaj,een voorstad van Teheran. Via de vluchtstrook van de snelweg gaat het die kant op. De omgeving ziet er grauw uit, mede door de vele industrie. Dat kun je ook wel ruiken,bahh. En dan is daar ook weer die hitte,het is de warmste dag tijdens deze reis:47°C. Dat ik überhaupt nog vooruit kom...pfffffff.Dan stuit ik op een politiecontrole. De agent laat mij stoppen. Je mag hier niet fietsen,zegt hij,met een norse stem en pakt zijn bonnenboekje, .... Ik schrik er best van. Probeer met zo,n onschuldig mogelijk gezicht er wat van te maken. Waar is je paspoort? En pak deze er snel bij. En bij het doorbladeren van dit document, begint hij te lachen. Fiets maar lekker door,zegt hij. En ik krijg mijn paspoort terug. De beste man heeft mij flink laten schrikken. Achteraf was het een grap van hem,gelukkig maar. Voor de schrik,krijg ik een kop thee aangeboden.
Daarna fiets ik maar snel verder,voordat hij zich bedenkt, haha. Karaj,komt in zicht. Nu nog een plaats voor de nacht. Bij een hotel vraag ik wat een kamer moet kosten. 100 dollar, krijg ik te horen. En spring maar weer snel op de fiets. 75 hoor ik hem zeggen, doe maar dat ik niets heb gehoord. Een local,heeft in de gaten wat er gaande is,wacht maar even. Naast het hotel zit een guesthouse, en de beste man loopt naar binnen. Hij onderhandelt over de prijs. Voor zo,n 15 euro heb ik een plaats voor de nacht. Er staat een bed,en ik kan mij douchen. Voor het eten maar even de stad in,een Iraans broodje,dat gaat mij wel smaken. Morgen ga ik Teheran in,het noorden van de stad wordt mijn doel. Daar zitten de ambassades. Hopelijk vind ik een slaapplek. Want het kan nog wel een lang verblijf worden. Zie er wel een beetje tegenop. Nu ik weet wat ze voor een nacht in hotel vragen....
Soms vraag ik mijzelf wel eens af; Marko waar ben je in hemelsnaam aan begonnen. Moet jij jezelf eens zien ploeteren in die eeuwig duurende hitte. Met altijd maar die vraag, die door mijn kop gaat;waar slaap ik vanavond. Was ik maar weer thuis,in mijn eigen knusse huisje,voorzien van al die gemakken. En wat is Nederland een mooi land om in te wonen,nu ik andere landen bekijk met eigen ogen waar het leven een stuk minder fraai is. Het is toch de beleving en het tastbare wat ik nu meemaak en dan zijn er nog die lieve,goedlachse en gastvrije mensen,die je haast met open armen ontvangen. Dat maakt deze reis meer dan de moeite waard. Over een jaar,lach om die hitte die ik getrotseerd heb. De regen zal waarschijnlijk ook nog wel komen....we zien wel. Het gaat allemaal goedkomen. Ook de vele reacties van jullie doet mij goed. Van opgeven,is geen sprake. Ploeter nog wel een aantal maanden zo door,hahaha.